ผูกดวงวิวาห์(ไร้)รัก

ชุดคู่

"ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า"

"จมูก"

"ฮะ พี่ว่าอะไรนะ?"

"จมูก"

"ของใครเหรอ?"

"ของฉันเนี่ยแหละ! เธอจะยัดแอปเปิ้ลเข้าจมูกฉันเพื่ออะไรฮะยัยเอ๋อ!"

เสียงตวาดจากชายหนุ่มใบหน้าคมสัน ขาข้างซ้ายของเขาถูกห้อยต่องแต่งพร้อมกับใส่เฝือกไว้ราวกับกล้วยโมเลน คนนอนอยู่บนเตียงถึงกับร้องเมื่อโดนยัยบ้าที่นั่งเฝ้าไข้เขาอยู่ยัดแอปเปิ้ลเข้าจมูกเขาแทนที่จะป้อนเข้าปาก นั่นเพราะเธอมัวแต่ดูซีรีส์โดยไม่สนใจจะมองสิ่งรอบข้างเลยสักนิดเดียว อีกสักพักคงยัดเข้าลูกกะตาเขาตาบอดไปแล้วล่ะมั้งนั่น

"อุ้ย~ หวาขอโทษค่ะ แฮะ ๆ " คนโดนดุยังคงยิ้มแฉ่งอย่างไม่หวาดกลัวต่อสายตาอันดุดันจากเขา

สาวน้อยวัย 22 ที่ยิ้มเก่งและสดใสคนนี้ก็คือ 'ยี่หวา' ฉายาที่พี่ชายตรงหน้าเรียกเธอก็คือยัยเอ๋อ จริง ๆ เธอเปล่าเอ๋อซะหน่อย เธอแค่มองโลกในแง่ดีและเป็นคนเข้าใจอะไรยากนิดหน่อย เวลาที่พี่ชายจอมเหวี่ยงซึ่งอายุห่างกับเธอถึงสิบปีคนนี้เหวี่ยงทีไรก็มักจะทำหน้างง ๆ ไม่ก็ยิ้มโชว์ฟันขาวซะเลย

"เลิกยิ้มเป็นคนปัญญาอ่อนซะที ฉันเห็นแล้วปวดหัว"

ผู้ชายวัยสามสิบสองที่ขี้เหวี่ยงคนนี้คือ 'ไต้ฝุ่น' เขาคือเจ้าของบริษัทและโรงงานหลายแห่ง เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวเศรษฐีที่รับยัยเด็กกำพร้าแบบเธอมาอุปการะตั้งแต่สี่ขวบ จนโตเป็นสาวขนาดนี้

แม้จะเติบโตมาด้วยกันแต่ไต้ฝุ่นนั้นไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไร เขามักจะหัวร้อนทุกครั้งเวลาที่เจอหน้าเธอ แต่เธอน่ะสิช่างตรงกันข้าม เวลาที่ได้อยู่ใกล้เขานั้นกลับรู้สึกดีราวกับได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเก้าดาวดึงส์ แม้รอบกายจะได้ยินเพียงเสียงขับไล่จากเขาก็เถอะ แต่เธอหวั่นซะที่ไหนระดับนี้แล้ว

"หนูเปล่ายิ้มซะหน่อย แค่ฟันเหยินเฉย ๆ พี่เอาเงินมาให้หนูไปจัดฟันหน่อยสิ"

เธอแกล้งตอบกลับเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่นอนอยู่บนเตียงมากขึ้น ทำเอาเขาตกใจกลัวแทบจะกระโดดหนีลงจากเตียง หากไม่ติดว่าเขาขาหักล่ะก็ ยัยนี่ไม่มีทางได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้แน่นอน

"ขยับออกไปเลยนะ อย่ามาใกล้ฉันเด็ดขาด!"

"พี่ฝุ่นกลัวหวาเหรอคะ?"

คนตัวเล็กเจ้าของใบหน้าหวานละมุนก้มลงพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เธอใช้มือปัดผมลอนยาวไปยังด้านหลังด้วยทีท่าอ้อยอิ่งราวกับอยากยั่วยุคนบนเตียง แต่ทว่าไม่ได้ทำให้เขาพิศวาสเธอเลยสักนิด กลับรู้สึกหวาดกลัวและนึกรำคาญเสียมากกว่า

"ยี่หวา! นั่นเธอทำอะไรหา!?"

ไต้ฝุ่นถึงกับร้องเสียงดัง มือหนายกขึ้นกันมือซุกซนที่ถือวิสาสะจับตรงแถวหน้าอกแกร่งที่เขาอุตส่าห์ปั้นหุ่นแน่น ๆ ไว้เพื่อรอสาวที่จะมาเป็นแฟนในอนาคต แต่ยัยนี่กลับแตะโน่นแตะนี่เขาอยู่บ่อยครั้ง พยายามเอาเปรียบและหาเศษหาเลยจากร่างกายอันเพอร์เฟกต์ของเขาอย่างไม่นึกละอายใจ หน้าเอ๋อไม่พอยัยนี่ยังหน้ามึนอีกต่างหาก รู้ว่าเขาไม่ชอบก็ยังจะเข้าใกล้เขาอยู่นั่นแหละ ให้ตายเถอะ!

"เสื้อคู่เราหลุดค่ะพี่ฝุ่น หวามัดให้ใหม่นะคะ ขอออกตัวก่อนเลยว่าแค่คิดอยากดูซิกแพคกับหัวนมชมพูค่ะ แค่คิดนะคะ ถ้าไม่ให้ดูก็ไม่เป็นไรค่ะ"

ดูความหน้าด้านของเธอสิ เล่นเอาเขาถึงกับปวดหัวจี๊ด เส้นเลือดบริเวณขมับถึงกับปูดนูนอย่างเห็นได้ชัด สาเหตุล้วนมาเป็นเพราะเธอทั้งสิ้น เขานั่งทำงานในบริษัทบริหารทุกอย่างตั้งมากมายยังไม่เหนื่อยเท่ากับเวลาอยู่กับเธอเลยสักนิดเดียว นึกเอาเถอะว่าเขาเครียดกับงานแค่สามนาที แต่ถ้าเป็นเรื่องของยี่หวาเขาปวดหัวไปเกือบสามวัน

"พูดมาไม่อายปากหรือไง ผู้หญิงบ้าอะไรไม่มีมารยาทเลยสักนิด" คนตัวโตเอ่ยติดจะดุ ๆ พร้อมกับมือที่กอดหน้าอกตัวเองไว้ไม่ยอมให้เธอได้เเตะต้องอย่างเด็ดขาด ร่างกายนี้จะมีมนทิลไม่ได้ เขาไม่มีทางยอม!

"หวาก็ไม่อยากโกหกนี่คะ"

คนตัวเล็กเอ่ยอย่างคนไม่ยี่หระ ก่อนจะยอมรามือและนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ จริง ๆ แล้วเวลานี้เธอเองก็เป็นคนไข้เหมือนกันกับเขานั่นเเหละ เพราะข้อเท้าข้างซ้ายของเธอก็ต้องเข้าเฝือกเช่นเดียวกัน แต่เธอโชคดีกว่าเขานิดหน่อยตรงนี้กระดูกร้าวเท่านั้นไม่ถึงกับหัก

หากถามถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องมานอนโรงพยาบาลใส่ชุดคู่กันแบบนี้ ก็เพราะไต้ฝุ่นจะออกไปซิ่งบิ๊กไบร์ทกับเพื่อน แต่เธอดันอยากติดสอยห้อยตูดไปด้วยเสียนี่ ระหว่างทางก็หยอกล้อกันนิดหน่อยตามประสาคนรู้ใจ? จนรถแหกโค้งเข้าไปจ๊ะเอ๋ต้นไม้ข้างทางไต้ฝุ่นจึงหักหลบ สุดท้ายนอนเข้าเฝือกคู่ สุดยอดไปเลย...

"เธอนี่มัน! ออกไปนอนห้องเธอได้แล้ว" เขาหมดคำจะว่าเธอต่อ ทางออกเดียวของเขาคือการไล่เธอออกห่าง แม้จะเป็นเรื่องที่ยากมากก็ตาม

"คุณป้าอนุญาตให้หวาอยู่กับพี่ฝุ่นนะ ทำไมหวาต้องออกไปด้วย"

คนตัวเล็กยังคงเถียงหน้าตาย เธอเอียงคอเถียงเขาพลางจ้องมองคนรูปหล่อพร้อมกับยิ้มกริ่ม ก็เพราะพี่ไต้ฝุ่นของเธอช่างหล่อระเบิดระเบ้ออะไรเช่นนี้ ขนาดไม่แต่งตัวเซ็ทผมให้ดูเนี๊ยบอย่างเช่นทุกวันยังดูหล่อเหลาแบบสุด ๆ ใบหน้าหล่อคมน่ามอง จมูกโด่งเป็นสัน ผิวพรรณสะอาดสะอ้านฉบับลูกผู้ดี นี่แหละหนาพ่อของลูกที่เธอเฝ้าฝัน...

"เธออย่าเอาแม่ฉันมาอ้างหน่อยเลย คิดว่าฉันจะยอ_"

"หรือแกจะไม่ยอม"

เสียงอันทรงพลังดังขึ้นขัดจังหวะขึ้นมาพร้อมกับปรากฏร่างคุณหญิงวัยกลางคน แต่กลับดูสง่าผ่าเผยเเลดูน่าเกรงขามจนลูกชายตัวดีถึงขั้นหุบปากแทบไม่ทัน ผู้มาใหม่คือ 'คุณหญิงแก้วตา' เป็นคุณแม่ของไต้ฝุ่น และเป็นผู้ที่อุปการะยี่หวาด้วยเช่นกัน

"คุณป้าขอ~หวาเจ็บขาจังเลยค่ะ" คนตัวเล็กดีใจจนจนยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าผู้มาใหม่เป็นใครกัน ไม่ต้องรอให้เธอเขยิบเข้าหาผู้เป็นป้าที่เอ็นดูเธอกว่าลูกในไส้ ท่านก็โผลเข้ากอดเธอด้วยความรักใคร่และห่วงใย

"เจ็บเหรอลูก? โอ๋ ๆ นั่งก่อนนะ นั่งก่อน"

สองร่างกอดกันกลมคนหนึ่งออดอ้อน อีกคนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง ต่างจากเขาที่แอบมองด้วยแววตาอิจฉาระคนเบื่อหน่าย เขาเริ่มไม่แน่ใจเเล้วว่าใครกันที่เป็นลูกแท้ ๆ

"ชิ เจ็บแค่นั้นทำสำออย คุณแม่ดูผมนี่ ขาผมห้อยต่องเเต่งขนาดนี้คุณแม่ควรจะเป็นห่วงใครมากกว่า?"

คนตัวโตเอ่ยปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ และยังไม่วายเหน็บแนมเธออีกด้วย ก็เขาเห็นเเล้วมันหมั่นไส้นี่นา จิตใจมันร้อนรนจนอยู่ไม่สุข อยากให้แม่สนใจเพียงตัวเองราวกับเด็กน้อย แต่ทว่ากลับตรงกันข้าม...

"นั่นมันก็เรื่องของแก ใครบอกให้แกไปซิ่งจนพายี่หวาเจ็บไปด้วย" คุณหญิงแก้วตาหันควับมามองค้อนลูกชายคนเดียวไปหนึ่งที

"แม่ไม่คิดจะโทษยัยเอ๋อนี่บ้างหรือไง ยัยนี่ปีนขึ้นซ้อนท้ายผมเองนะ ยังจะมาโทษว่าเป็นความผิดผมอีก"