เฟยเบือนหน้าหนี ลมหายใจติดขัดขณะพยายามประเมินสถานการณ์เพื่อหาทางหนีให้เร็วที่สุด ขณะที่ร่างกายยังติดกับเขาในพื้นที่คับแคบของเบาะหลัง
“หอมกว่าคืนนั้นอีก” ใบหน้าคมซุกลงกับซอกคอขาวอย่างจงใจ สูดลมหายใจแรงเหมือนจะฝังกลิ่นไว้ในปอด
เฟยกัดฟัน สะบัดตัวหนีแต่ติดเบาะ
“หึ...แต่คุณเลวยิ่งกว่าคืนนั้นอีก” เธอข่มเสียงสั่น แววตาวาบวาวด้วยความกล้า แม้ใบหน้าจะซีดเผือดจนเห็นได้ชัด “ฉันจะกลับไปทำงาน ออกไปได้แล้ว!”
คนตัวสูงไม่เอ่ยตอบ ฝ่ามือแนบลงที่กลางหน้าอก บีบคลึงความนุ่มนิ่มปลายนิ้วกดแผ่วๆ ก่อนลากผ่านเนื้อผ้าอย่างตั้งใจ
“ใหญ่กว่าเดิมอีก” เขากระซิบข้างหู เสียงแหบพร่า
“ไอ้โรคจิต! ปล่อยได้แล้ว!” ร่างเล็กสะดุ้ง ถดตัวหนีจนหลังชนประตูรถ
“อุ๊บ!” เธอยกมือปิดปากตัวเองทันที ลมหายใจขาดห้วง รู้สึกตัวว่าร่างกายตอบสนองโดยไม่ยินยอมจากใจ
ร่างสูงชะงักเล็กน้อย “เป็นอะไร?”
“...หิวข้าว” ร่างบางแถออกไป เสียงแทบไม่เป็นเส
