The Obsidian (เพนท์เฮ้าส์ของฮันเตอร์)
“เธออาจยังไม่รักฉัน…แต่ฉันจะทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับว่าฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
ร่างบางรีบเบี่ยงตัวหลบ แต่เขาเคลื่อนตัวเร็วกว่า มือใหญ่ของฮันเตอร์ยันผนังข้างใบหน้าเธอไว้ ร่างสูงเหมือนปิดทางออกทั้งหมด
“อย่าเข้าใจผิด...” เธอพูดเสียงแข็ง พยายามรักษาน้ำเสียงให้มั่นคง “แค่ยอมกลับมาด้วยไม่ได้แปลว่าอยากอยู่ใกล้”
“แต่ตัวเธอ…กำลังสั่น เวลาอยู่กับฉัน” ฮันเตอร์หัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงนุ่มทุ้มแต่น่าหวั่นเกินบรรยาย เขาเอียงหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นแตะปลายแก้มเธอ
“เพราะฉันขยะแขยง!” เฟยกัดฟันแน่น เงยหน้าจ้องเขาเต็มตา
วินาทีนั้น เธอคิดว่าเขาจะถอยแต่กลับกลายเป็นว่า ฮันเตอร์กระชากแขนเธอเข้าไปในอ้อมแขนอย่างแรง แขนแกร่งตวัดรัดรอบเอวคอดแน่น ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาจนปลายจมูกเกือบชน
“พูดไปเถอะ…” เสียงของเขาเยือกเย็น แต่แฝงแรงอารมณ์ที่ปะทุ “แต่ร่างกายเธอ...จะไม
