พันธะซ่อนร้าย

ตอนที่ 3 รอยแดงทั้งตัว

เฟยเปิดประตูรถแทบจะพร้อมกับลมหายใจที่สะดุด สีหน้าเธอซีด มือเล็กเย็นเฉียบ ร่างกายสั่นเทิ้มภายใต้เสื้อโค้ตสีดำตัวยาวที่ใส่ไม่ตรงไซซ์ เธอกอดอกแน่น พยายามไม่มองกระจกในรถแต่ก็ยังเห็นเงาตัวเองสะท้อนกลับมาอยู่ดี

ใบหน้าที่แดงจัดไม่ใช่เพราะความอาย แต่เพราะไข้ที่เริ่มก่อตัวจากร่างกายที่ถูกเขา ‘กิน’ ทั้งคืนแบบไม่ให้พัก ไม่แม้แต่จะได้หายใจให้เต็มปอด ร่างกายอ่อนแรงจนแม้แต่การพูดก็รู้สึกเหนื่อย ริมฝีปากบวมระเรื่อเหมือนเพิ่งถูกบดขยี้ รอยแดงบนลำคอชัดเจน หน้าอกที่ซ่อนอยู่ใต้โค้ตบวมตึงเป็นปื้นแดง แค่ขยับก็แสบร้อน

ไม่ต้องมองก็รู้ว่า...ทุกตารางนิ้วในร่างกายนี้ ถูกเขา "ตีตรา" อย่างตั้งใจ

Lunaria Residences

เฟยฝืนร่างกายขับรถมาจนถึงคอนโดของตัวเองในสภาพที่แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขับมาได้ยังไง แสงแดดส่องลงกระจกหน้ารถจนแสบตา แต่ยังไม่เท่าความปั่นป่วนในหัวใจเธอ

เสียงประตูฝั่งคนขับเปิดแทบจะทันทีที่จอดรถ

“เฟย!!!”

เสียงตะโกนลั่นดังขึ้นทันที ผู้หญิงตัวเล็ก หน้าเข้ม ผมสั้นประบ่าฟาดลมแรง เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดๆ แบบพร้อมชนทุกคนบนถนน เธอคือ แพรพลอย ผู้จัดการดารา & เพื่อนสนิทที่เฟยเยว่วางใจที่สุด (หรืออย่างน้อย “เฟยเยว่ตัวจริง” เคยวางใจ)

“แกหายหัวไปทั้งคืน! ไม่รับโทรศัพท์! แม้แต่ไอจีไอ้คนที่แท็กมาก็ไม่ได้ลบ! แล้วนี่มัน...!!!”

แพรพลอยเปิดประตูฝั่งคนขับด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือกำลังจะหยิบมือถือเพื่อฟาด แต่พอเห็นสภาพของเพื่อนสนิทเต็มตา...

ใบหน้าซีดจัด ผมยุ่งเหยิง ร่างกายสั่นระริก สวมโค้ตตัวโคร่งซึ่งเป็นของใครก็ไม่รู้ ริมฝีปากบวม รอยคอช้ำ

“...เวรเอ๊ย” เสียงสบถของแพรพลอยดังเบา แต่แฝงไปด้วยความตกใจแบบห่วงสุดขีด

“เฟย...เกิดอะไรขึ้น!?” น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไปทันทีจากโหมดผู้จัดการสายฟาดเป็นเพื่อนรักสายแม่ไก่

ใบหน้าหวานมองเพื่อนด้วยสายตาเบลอๆ พยายามจะพูด แต่แค่เปิดปากก็แสบไปทั้งร่าง เปลือกตาเริ่มร้อนผ่าวก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ มืดลง

ตุบ...!

ร่างบางทรุดลงในอ้อมแขนแพรพลอยที่พุ่งเข้ามารับแทบไม่ทัน

แพรพลอยพาร่างเพื่อนสนิทที่หมดสติขึ้นลิฟต์มายังห้องบนชั้น 38 ของ Lunaria Residences ในอ้อมแขน เฟยเยว่ดูเบากว่าที่เคย ทั้งๆ ที่เธอจำได้ว่าเพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงที่แกร่ง พูดจาเสียงดัง ฟาดทุกคนบนกองถ่ายไม่เคยไว้หน้าใคร

ทว่าตอนนี้...ใบหน้าหวานซีดเซียว ดวงตาหลับสนิทเหมือนไม่รับรู้อะไร เธอวางร่างของเพื่อนสนิทลงบนเตียงอย่างเบามือ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงไหล่

“แกจะเป็นอะไรไปไม่ได้เลยนะเฟย...อย่าเพิ่งทำให้ฉันใจเสียมากไปกว่านี้”

เธอนั่งมองใบหน้าที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนลุกขึ้นและปิดประตูห้องเบาๆ เดินออกจากห้องนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ สีหน้าเรียบตึง

ทันทีที่ประตูรถปิดลง...โหมด ‘แพรพลอย ผู้จัดการมือโปร’ เปิดใช้งาน เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเร็วเหมือนปืนกลยิงชุด น้ำเสียงเปลี่ยนจากอารมณ์เศร้าเป็นเข้มจัดแบบมืออาชีพในเวลาไม่ถึง 0.3 วินาที

“ฮัลโหล หนิง? ยกเลิกงานทั้งหมดของเฟยเยว่อาทิตย์นี้ให้หมด บอกต้นสังกัดไปว่าเธอไม่สบายหนัก อาเจียนเป็นเลือดก็ว่าไป!”

“แล้วฟิตติ้งพรุ่งนี้ก็แคนเซิล! บอกทีมงานว่าคุณหมอสั่งแอดมิท! เข้าไอซียูไปเลย! ใครโทรมาถาม บอกว่าญาติไม่ให้เยี่ยม!”

เธอหยุดหายใจชั่วครู่ ขบกรามแน่น ก่อนพูดต่ออย่างเฉียบขาด “ห้ามให้ใครเห็นหน้าเธอเด็ดขาด ถ้าใครปล่อยข่าว ฉันจะลากคนปล่อยลงนรกด้วยมือฉันเอง”

เที่ยงของอีกวัน

แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านในห้องนอนใหญ่ทาบลงบนเตียงหรูอย่างเงียบงัน ร่างบอบบางใต้ผ้าห่มผืนหนาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าในหัวหนักนิดหน่อย แต่ไม่ได้ถึงขั้นไข้ขึ้นแล้ว ความรู้สึกเหมือนผ่านเหตุการณ์โกลาหลทั้งชีวิตในเวลาแค่วันเดียว...ยังคงค้างอยู่ในอก

เธอลุกจากเตียง เดินเซๆเข้าห้องน้ำ เปิดไฟและเมื่อสายตากระทบเข้ากับเงาในกระจก

ใบหน้าหวานซีดเซียวหยุดนิ่ง ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งหมดปรากฏในกระจกบานใหญ่ รอยแดงช้ำยังอยู่ทุกจุด ลำคอมีรอยดูดเป็นปื้นใหญ่ หน้าอกแดงจนเหมือนโดนบีบอย่างไม่ปรานี สะโพกก็มีรอยนิ้วมือจางๆชัดเจนราวกับเขาตั้งใจทิ้งไว้เป็นหลักฐาน

คนตัวเล็กยืนนิ่งอยู่แบบนั้นนานหลายนาที ก่อนจะเอื้อมมือแตะเบาๆที่รอยบนตัว

‘ฉันไม่ได้ฝัน...’

น้ำจากฝักบัวไหลลงช้าๆ เธออาบน้ำอย่างเบามือ พยายามหลีกเลี่ยงร่องรอยพวกนั้นแม้จะไม่รู้ว่าร่างกายนี้เคยผ่านอะไรมา

แต่เธอรู้แน่ชัดอย่างหนึ่ง เมื่อคืนเธอสมยอมเขาเอง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เฟยเลือกใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงขายาวหลวมๆที่หาได้จากลิ้นชักในห้อง พยายามเลือกชุดที่ปิดรอยได้มากที่สุด

แม้จะรู้ว่าร่างนี้คือของ "เฟยเยว่" แต่ความรู้สึกอับอายกลับเป็นของเธออย่างแท้จริง

'ถ้ารู้ว่าไม่ใช่ฝัน...ฉันคงขัดขืนเขาไปแล้ว!'

ร่างบางเดินออกจากห้องนอน กลิ่นอะไรบางอย่างลอยมากระทบปลายจมูก กลิ่นหอมอ่อนๆของขิง

ในห้องครัวเปิดโล่งตรงโซฟาแพรพลอยกำลังยืนต้มข้าวต้มอยู่หน้าเตา ผมสั้นฟูๆ ถูกรวบลวกๆไว้ด้านหลัง เสื้อยืดยับเล็กน้อย ตาแดงๆราวกับไม่ได้นอน

เฟยเยว่ยืนเงียบอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง...ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

“…แพร”

แพรพลอยสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันกลับมา พอเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเบิกตากว้าง

“ตื่นแล้วเหรอยะ! แกเล่นสลบไปทั้งวันเมื่อคืน ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะ!” สีหน้าโล่งใจผสมห่วงใยของแพรพลอยชัดเจนสุดๆจนเฟยรู้สึกอุ่นในอก

กลิ่นข้าวต้มหมูร้อนๆคลุ้งไปทั่วบรรยากาศ มันเป็นกลิ่นที่ไม่หรูหราไม่ซับซ้อน แต่กลับทำให้หัวใจเฟยรู้สึกเหมือนกลับบ้าน

คนตัวเล็กนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามแพรพลอย สองมือโอบถ้วยข้าวต้มไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไรสักคำแม้แต่จะเงยหน้ามองก็ยังต้องใช้แรงใจ

แพรพลอยไม่ซักถาม มีเพียงคำพูดเรียบๆ ขณะตักข้าวต้มใส่ปากตัวเอง

“ฉันยกเลิกงานแกหมดแล้วทั้งสัปดาห์”

เฟยเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยเหมือนจะพูดอะไร แต่แพรก็พูดต่อก่อน “แถมบอกต้นสังกัดว่าแกอาเจียนเป็นเลือด แล้วก็เข้าไอซียูไปเรียบร้อย”

ดวงตากลมมองเพื่อนสนิท ค่อยๆหยิบช้อนตักข้าวต้มคำเล็กเข้าปาก ถึงจะร้อน…แต่ก็อร่อยกว่าทุกอย่างที่เธอเคยกินมาในร่างนี้

“พักให้เต็มที่ก่อนนะ ถ้ายังไม่พร้อมจะเล่า...ก็ยังไม่ต้องเล่า”

ร่างบางกะพริบตาถี่ๆกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอีก มันอาจจะดูเหมือนแค่คำพูดธรรมดา แต่สำหรับคนที่กำลังพังทลายอยู่ข้างใน มันคือกำแพงสุดท้ายที่ยังพยุงเธออยู่

เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะตักข้าวต้มคำที่สองขึ้นมา กินไปพร้อมกับความเงียบอบอุ่น ที่ไม่เคยมีค่ามากเท่านี้มาก่อนในชีวิต