นานหลายนาทีกว่าไปรญาจะสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างหนาคุ้นตาของใครคนหนึ่งนอนเอกเขนกบนเตียงนุ่ม เขาเอนหลังพิงหัวเตียงใช้หมอนรองแผ่นหลังนั่งมองเธอด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ตอนนี้เขาอยู่ในชุดนอนลายทางสีฟ้าอ่อนดูสบายจนน่าหมั่นไส้
“ฉันจะกลับ พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้” เธอบอกเขาเสียงเข้ม
ไปรญามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยแววตาขุ่นจัด เก็บความโมโหไว้ไม่ยอมโวยวายให้เขาได้ใจ
“เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน”
เขาบอกเสียงระรื่น กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหน้าสวยเริ่มบูดบึ้ง
“คุณไม่มีสิทธิ์จับฉันมากักขัง ฉันจะแจ้งความจับคุณ”
เธอชี้หน้าเขาด้วยความโมโห เอนริโก้ถือดียังไงจับเธอมากักขังไว้ที่นี่ ถึงเขาจะมีอิทธิพล แต่ตอนนี้กำลังจะปีกหักยังกล้าพาเธอมาขังไว้ ช่างไม่กลัวกฎหมายบ้านเมืองหรือไร
“แจ้งเลยสิ ฉันก็จะแจ้งความเธอกลับ ด้วยข้อหากระทำชำเรา ยังจำได้ไหมว่าในรถ เธอเป็น
