พี่หมอกไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันได้ลังเล ปลายนิ้วเรียวยาวสอดประสานลงมาที่ข้อมือน้ำหวาน ก่อนใช้แรงเพียงพอที่จะชักพาให้เธอก้าวตามโดยไม่ทันได้เอ่ยลาใคร หน้าประตูด้านหน้าถูกผลักออกอย่างรวดเร็ว ลมกลางคืนเย็นจัดพัดเข้ามาปะทะใบหน้า แต่น้ำหวานยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากฝ่ามือเขามากกว่าเสียงลมที่หวิวอยู่ในโสตประสาท
“พี่หมอก… เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่จะลากหวานออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ หวานยังไม่ได้ลาเพื่อนเลย…”
เธอดึงแขนตัวเองเบา ๆ พลางหันไปมองกลุ่มเพื่อนที่ยังยืนงงอยู่ด้านใน
พี่หมอกหยุดเดิน ชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมา สายตาคมดุนั่นมองเธออย่างตั้งใจ
“แล้วทำไมไม่ตอบไลน์ฉัน” เสียงเขาไม่ได้ดัง แต่หนักแน่นจนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ
“พี่ไลน์หาหวานเหรอคะ… หวานไม่เห็นเลย…” น้ำหวานเลิกคิ้ว งงทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เธอตั้งใจจะไม่ตอบ หรือไม่เห็นจริง ๆ น้ำหวาน?”
เขาถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงแผ่วลง แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอ
