เช้าวันถัดมา…
แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ทำให้บรรยากาศในห้องสว่างขึ้นอย่างช้า ๆ ฉันยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่ทั้งอุ่นและปลอดภัย
แขนแกร่งของพี่หมอกยังโอบกอดเอวฉันไว้แน่น ขณะที่ใบหน้าของเขาซุกอยู่แถวไหล่ฉัน ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังหลับสนิท
เสียงไขกุญแจดังขึ้นจากชั้นล่าง ตามด้วยเสียงเปิดประตูบ้าน
แกร๊ก…
“หวาน! แม่กลับมาแล้วนะลูก!” เสียงของป้าสายดังแว่วขึ้นจากด้านล่าง พร้อมเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่กำลังเดินขึ้นบันได
ฉันยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด…
แกร๊ก…
เสียงเปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา แม่คงคิดว่าฉันยังไม่ตื่นจึงแง้มประตูเข้ามา
“หวาน ตื่นยังลูก…”
แต่ประโยคนั้นก็ขาดหายไปทันที
“…!!”
สายตาของแม่เบิกกว้างทันทีที่เห็นภาพบนเตียงลูกสาวตัวเอง ฉันกับพี่หมอกนอนกอดกันกลมอยู่ใต้ผ้าห่มสีพาสเทล ใบหน้าของหมอกยังซุกอยู่กับคอฉัน ส่วนฉันก็นอนตะแคง กอดเขาไว้เ
