1
1581 Words
‘ว่ากันว่าการจะรักใครสักคนบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นคนคนนั้น’
เจลกาก็เห็นด้วยกับประโยคที่ใครสักคนพูดเอาไว้อย่างเต็มหัวใจเพราะเธอก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน
เธอรักผู้ชายคนนั้นมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา...สิบปีที่เธอทำได้แค่มอง ทำตัวเหมือนกระต่ายมองดวงจันทร์ แหงนเงยมองเขาจากพื้นโลก เฝ้าหมายปองคนบนฟ้าทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่มีหวัง
ไม่เคยมีความหวังเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีที่เขาจะเห็นเธออยู่ในสายตา...
แต่ทว่า...
เธอจำเขาได้ไม่เคยลืม...
เขาเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ เธอคิดว่าเขาอาจจะสูงถึงร้อยเก้าสิบเลยด้วยซ้ำไป แต่นั่นแหละ...เธอไม่แน่ใจเท่าไหร่นักหรอกเพราะรู้แต่ว่าเขาสูงใหญ่มากจริงๆ แต่เพราะเขาสูงใหญ่ถึงเพียงนั้น จึงได้มีแผ่นหลังที่ดูแข็งแกร่งและช่างปกป้องได้ถึงเพียงนั้น...
ช่างปกป้อง...แม้ในยามที่เขาทรุดลงกับพื้น อ้อมกอดของแผ่นอกกว้างนั้นบดบังเธอจากอันตรายจนมิด ในขณะที่เขากลับบาดเจ็บหนักจนแทบเอาชีวิตไม่รอด...เขาช่วยเธอเอาไว้ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันเลยแม้แต่นิดเดียว
นับตั้งแต่มือของเธออยู่ในมือใหญ่ของเขา ถูกเขาจับจูงและปกป้องจากอันตรายในวันนั้น หัวใจของเธอก็เหมือนกับจะติดไปกับเขาเสียแล้ว ตอนแรกเธอเคยคิดว่าเธออาจจะไม่มีวันได้เจอกับเขาอีก ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก เพราะเขากลับกลายเป็นหนึ่งในทายาทของเจ้านายที่ป้าของเธอทำงานอยู่ในคฤหาสน์ของเขา
สถานะของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอยู่สูงจนเกินจะเอื้อมคว้า และยิ่งสูงมากขึ้นตามระยะเวลานับสิบปีที่ห่างกัน และไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะหันมามองเห็นเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยมีเธอในสายตาของเขา ขณะที่สายตาของเธอ...ไม่เคยเลยที่จะละไปจากเขา
สุดสายตาของเธอมองเห็นแต่เพียงเขา หัวใจก็รักแค่เพียงเขา รักจนทรมาน...รักจนเจ็บปวดถึงเพียงนี้ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่มอง...เพราะไม่เคยกล้าพอจะเอื้อมคว้า
เพราะเธอเป็นเพียงเจลกา...เป็นแค่กระต่ายที่หมายปองดวงจันทร์เท่านั้น!
หญิงสาวกะพริบตา ความคิดล่องลอยของเธอกลับมาอีกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นและเห็นว่าเป็นป้าของเธอโทร.มา เจลกากดรับสายก่อนจะทำคอย่นเมื่อป้ารัวใส่เธอชุดใหญ่เนื่องจากต้องการเรียกตัวเธอให้กลับไปหาในวันหยุดนี้
“ค่ะคุณป้า ค่า…หนูจะกลับไปหาก่อนวันคริสมาสต์แน่ๆ ค่ะ เชื่อหนูสิคะ จริงๆ ค่ะ สัญญาเลยว่าจะกลับไป”
หญิงสาวร่างเล็กบางที่สวมสเว็ตเตอร์ตัวหนาถอนหายใจยาวอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อเม้มแน่นในตอนที่ฟังปลายสายตัดพ้อมาอีกยาวเหยียด ก่อนจะคลายออกเมื่อในที่สุดผู้เป็นป้าก็เลิกบ่นที่เธอไม่กลับบ้านมาเกือบปีเสียที ก่อนจะตอกย้ำอย่างหนักแน่นอีกครั้งเพื่อให้ท่านสบายใจว่าคริสต์มาสปีนี้ ท่านจะได้เจอหน้าเธออย่างแน่นอน
“หนูสัญญาจริงๆ ค่ะว่าจะกลับไป ป้าสบายใจได้แล้วนะคะ สัญญาค่า...สัญญาจริงๆ นี่เตรียมลางานไว้แล้ว จะไม่มีงานด่วนเหมือนปีที่แล้วอีกต่อไปค่ะ รักป้านะคะ บาย…จุ๊บๆ”
ตอนท้ายเธอส่งเสียงจูบไปตามสาย โดนผู้เป็นป้าตำหนินิดหน่อยว่าทำอะไรไม่รู้จักมารยาทการคุยกับผู้ใหญ่ แต่เธอไม่ถือสามิหนำซ้ำยังหัวเราะอย่างชอบใจที่โดนตำหนิเสียด้วยซ้ำ หลังจากวางสายเธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงกระเป๋า ก่อนจะเดินก้มหน้าลงเพื่อหลบเลี่ยงลมหนาวที่พัดกรูผ่านใบหน้าจนรู้สึกแข็งชาแล้วรีบก้าวเดินกลับไปยังที่พักของตัวเองอย่างรวดเร็ว
เจลกาเป็นหญิงสาวชาวไทย ทว่าเธอย้ายมาอยู่ที่อเมริกามาอยู่กับผู้เป็นป้าพี่สาวของพ่อตั้งแต่สิบปีที่แล้วเพราะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้ว เนื่องจากเหตุการณ์เขย่าขวัญที่เกิดกับครอบครัว ส่งผลให้บิดา มารดา และพี่ชายที่อายุมากกว่าเธอสามปีถูกฆ่าตายยกครอบครัว มีเพียงเธอที่ไปเข้าค่ายลูกเสือรอดชีวิตจากเหตุการณ์โจรยกเค้าแล้วฆ่าคนในครอบครัวนั้น ป้าที่เป็นญาติคนเดียวจึงรีบบินกลับมาจากอเมริกาและทำเรื่องพาเธอไปอยู่ด้วยกันในที่สุด
จิตติมาย้ายมาอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่สมัยยังสาวๆ และพออยู่นานเข้าก็เลยได้กรีนการ์ดในที่สุด เธอไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับป้ามากนัก พอมาอยู่ด้วยกันป้าก็ทำงานเป็นผู้ช่วยของคุณผู้หญิงในตระกูลวาคอนซีเลส ต่อมาคุณผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิต ป้าก็ยังทำหน้าที่เป็นแม่บ้านใหญ่ดูแลคฤหาสน์หลังนั้นและเธอก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นเดียวกัน จนกระทั่งเธอได้เจอกับใครคนนั้น...และสามปีที่ผ่านมาหลังจากเรียนจบเธอก็ขอป้าออกมาทำงาน ไม่ได้ช่วยป้าดูแลคฤหาสน์วาคอนซีเลสหลังนั้นเพราะเธอทำใจมองเห็นใครคนนั้นไม่ได้ โน้มน้าวอยู่นานป้าก็เลยยอมอนุญาตให้เธอได้ออกมากางปีกเล็กๆ และใช้ชีวิตของตัวเอง เธอเลือกที่จะหนีมาไกลถึงนิวยอร์ก เพื่อรักษาแผลใจและหวังว่าความหวังลมๆ แล้งๆ จะหยุดลง ทว่าสามปีผ่านไปแล้ว ความบ้าบอตอนที่เธอยังเล็กก็ไม่เคยจางหาย มิหนำซ้ำที่อยากจะหลบหนีกลับยิ่งยากเป็นสองเท่า เพราะเธอเพิ่งรู้ว่าชื่อเสียงของผู้ชายคนนั้นกว้างไกลมากกว่าที่เธอคิด กว้างมาก...จนทำให้เธอไม่เคยลบเขาออกไปจากใจได้เลย แถมที่ร้ายยิ่งกว่านั้นคือบางครั้งเธอยังต้องเป็นคนเขียนข่าวเขาควงกับสาวๆ มากหน้าหลายตาเสียด้วยซ้ำไป
ไม่มีอะไรเจ็บมากไปกว่านี้แล้วล่ะ!
“กลับมาแล้วเหรอยะชะนี! ให้รอตั้งนานแหนะ!”
คณิศร...เมทร่วมห้องของเธอเอ่ยทักขึ้น อีกฝ่ายเป็นเกย์หนุ่มชาวไทยที่มาเรียนและสุดท้ายก็ได้งานอยู่ที่นี่ คณิศรเล่าว่าที่ต้องดิ้นรนมาไกลถึงเพียงนี้เพราะที่บ้านของเขาซึ่งมีเชื้อสายจีนไม่ยอมรับและไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่าลูกชายคนเล็กของครอบครัวนั้นเป็นเกย์ แถมยังเป็นเกย์ควีนอีกด้วย เขาอยู่เมืองไทยก็อึดอัดเปล่าๆ และเกรงว่าตัวเองจะเป็นบ้าเพราะต้องแสดงออกเป็นผู้ชายตลอดเวลาจึงหาเรื่องมาอยู่ที่นี่ ประจวบเหมาะกับที่เจลกาเองก็ย้ายมาอยู่นิวยอร์กใหม่ๆ เธอบังเอิญถูกลากเข้าไปยังสมาคมคนไทยที่นี่แล้วรู้จักกับคณิศร จนกระทั่งถูกคอกันดีและสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก ในที่สุดเธอกับเพื่ิอนสาวในร่างของเพื่อนชายก็ตัดสินใจแชร์ที่พักด้วยกันเพื่อที่จะย้ายมาอยู่ในที่ที่สะดวกสบายต่อการเดินทางมาทำงานแบบนี้
“พอดีหยุดคุยกับป้านิดหน่อยน่ะคิน แกจะบ่นอะไรมากมายเนี่ย” หญิงสาวตอบกลับพลางผลักอกของอีกฝ่ายให้เข้าไปในห้องเพื่อที่เธอจะได้เข้าไปบ้าง
“ก็แกมาช้า ใช้ให้ไปซื้อของแค่นี้ดันหายไปตั้งนาน ฉันหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว”
“อยากกินของดีก็ต้องหัดรอสิยะ บ่นมากๆ ฉันอาจจะพลั้งมือใส่พริกลงไปในกับข้าวเยอะๆ เลย คอยดูสิ!”
หญิงสาวตอกใส่นังเพื่อนจอมบ่นบ้าง ก่อนจะวางข้าวของที่ตัวเองฝ่าลมหนาวออกไปซื้อลงกับเคาน์เตอร์ในห้องครัว เบียดร่างสูงโปร่งของคณิสรให้ถอยห่างออกไปจากหน้าเคาน์เตอร์เพราะเธอจะเป็นคนทำอาหารเอง
“ชะนี...” อีกฝ่ายทอดเสียงสูงอย่างหมั่นไส้ “อย่ามาร้าย เธอมีหน้าที่ทำข้าวปลาอาหารในมื้อนี้ก็รีบๆ ทำเร็วเข้า นี่เดี๋ยววิลจะมาแล้ว ฉันจะไม่มีอะไรไปถวายให้ผัวได้กิน”
คณิสรพูดพลางยืนซ้อนหลังเธอแล้วบีบนวดไหล่เธออย่างเอาอกเอาใจ แม้ปากจะจิกกัดก็ตาม
“ย่ะๆ ฉันก็มีค่าเวลาที่แกอยากจะเอาใจผัวเท่านั้นแหละ แต่แหม...” เจลกาลากเสียงยาวแอบเหล่มองร่างสูงที่วนเวียนยืนซ้อนหลังให้กำลังใจด้วยความหมั่นไส้ “แกเพิ่งคบกับวิลได้ไม่ถึงปี เดี๋ยวนี้เรียกผงเรียกผัวเต็มปาก”
“ก็เสียตัวให้เขาแล้วนี่ยะ” คณิสรสะบัดค้อนแล้วทำท่าเอียงอาย “พลีกายถวายตัวขนาดนั้น ไม่ได้เป็นผัวก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะค่ะ!”
“แกนี่มัน...” เจลกาได้แต่ส่ายหน้าให้เพื่อน แม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาก็ตาม แต่เธอก็เป็นสาวโสดที่ไม่เคยมีสัมพันธ์กับใคร ถึงจะฟังเรื่องอย่างนี้มาจนชินแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เขินอาย
- Writer
