“คุณมาเรียส”
เจลกาเรียกคนที่กลับบ้านมาในยามดึกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธออดทนรอเขาอยู่หลายชั่วโมงนับตั้งแต่ลูกหลับไปกว่าเขาจะกลับมา และเมื่อเห็นเขาหญิงสาวก็รีบก้าวตามไปจนถึงหน้าห้องนอนของอีกฝ่าย แต่กลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าเข้าไป
เธอจะกล้าเข้าไปในห้องนั้นได้อีกอย่างไร...ที่นั่นมีแต่ความทรงจำที่แสนเจ็บปวดมากเกินไป...
“มีอะไรเหรอเจลกา”
ชายหนุ่มหันมาถามเธอที่เอาแต่เงียบและอึกอักหลังจากที่ตามเขามาและเรียกเขาเอาไว้อย่างนั้น
เจลกาประสานมือเข้าหากันแน่น แล้วกำมือเอาไว้ ขณะที่ตอบออกไปในที่สุด
“เจ...เจมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหน่อยเรื่องลูกน่ะค่ะ”
“ทำไม” คราวนี้คนที่กำลังจะปลดเนกไทออกจากลำคอถึงกับชะงักแล้วก้าวมาหาเธอด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังทันที “แกเป็นอะไรเหรอ?!”
น้ำเสียงและสีหน้าแสดงออกถึงความตกใจของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับพลอยสะดุ้งไปด้วย
“เปล่าค่ะ” เธอรีบละล่ำละลักปฏิเสธ “แกไม่ได้เจ็บป่วยอะ
