เช้าวันถัดมา
ไร่ดอยดิน
ดินทอดสายตามองไปยังไร่ชาเบื้องหน้า และพื้นที่อื่นๆ ซึ่งปลูกพืชผักหลายชนิดรวมถึงไร่ส้มและไร่องุ่นด้วย ตอนนี้มีเพียงคนงานไม่กี่สิบคนที่ยังคงช่วยเหลืองานในไร่เพราะพวกเขายังไม่รู้ว่าจะไปทำงานที่ไหน อย่างน้อยแม่เลี้ยงหัสวดีก็ยังคงพอมีข้าวปลาอาหารให้พวกเขากิน ดินรู้สึกสงสารคนงานของมารดาจับใจ
"ดิน...แม่คงได้แต่โทษตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอในวันที่พ่อของดินไม่อยู่ แม่ขอโทษไม่สามารถดูแลทุกอย่างเองได้ ถึงแม้ว่าพ่อเขาจะเคยเป็นคนไม่ดี แต่เขาก็ทำงานเก่งมากนะ" นางยังคงชื่นชมสามี ถึงแม้ว่าบุตรชายจะจงเกลียดจงชังบิดา แต่ก็อยากให้ดินได้รู้จักคำว่าอโหสิกรรม
"ผมไม่สนใจเรื่องในอดีตแล้วล่ะครับ ต่อให้เขาจะเป็นยังไงเขาก็เป็นพ่อของผม สิ่งนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้ผมก็ไม่ต้องพบเจอพ่อแล้ว" ดินหันกลับมาหามารดา นางยังคงมีแววตาเศร้าหมอง
"ลูกอยากจะชมไร่ก่อนไหม แม่จะให้คนงานพาไป แล้วเดี๋ย
