ไร่พ่อเลี้ยงสิงห์
ดินพาศสาลินขับรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านพ่อเลี้ยงสิงห์ ทว่าหญิงสาวกลับยังคงทำท่าทางกระเง้ากระงอดเพราะไม่อยากลงจากรถ ช่วงเวลาที่อยู่กับชายหนุ่มที่ไร่ดอยดิน เธอมีความสุขและต้องการใช้ชีวิตในช่วงเวลาเช่นนั้นกับเขาในทุกๆ วัน
"ไม่ดื้อนะครับคนดี ตอนนี้ถึงบ้านแล้ว" ดินขยับมือมากุมมือเล็กไว้แทนการปลอบใจ
"ก็หนูไม่อยากเข้าบ้านนี่คะ ดินก็รู้ว่าหนูอยากอยู่กับดิน" เรียวปากอิ่มเบะคว่ำลงราวกับเด็กน้อยถูกขัดใจ
"ผมทราบครับว่าเราอยากอยู่ด้วยกัน แต่อดทนรอหน่อยนะครับ พอแต่งงานกันก็ได้อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วครับ"
"จำเป็นต้องรอนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ เรายังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจะได้แต่งงานกันตอนไหน" เธอทำหน้าบึ้งตึงเสียยิ่งกว่าเดิม
"แต่คุณหนูไปหาผมตอนไหนก็ได้นี่ครับ ผมจะกลับไปรอที่บ้านนะ" ดินโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และกระซิบแนบใบหูเล็ก จริงอย่างที่เขาว่า ศสาลินคลี่ยิ้มออกมา
"ถ้างั้นตอนเที่ยงหนูจะไป
