ไอศูรย์(ไร้)รักเมียเด็ก

INTRO ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าเล็กของหญิงสาวหุ่นดีกำลังเดินเลี่ยงออกมาจากงานการกุศลที่แสนน่าเบื่อ เมื่อมันไม่ได้เหมือนงานการกุศลทั่วไป แต่ทว่ากลับเหมือนงานที่บรรดาคุณหญิงคุณนายต่างพากันเอาลูกของตนมาอวดโฉมราวกับนัดดูตัวกัน “เฮ้อ~ ฟู่~” เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อร่างเล็กหุ่นดีได้หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินที่มุมสวนหย่อมบริเวณด้านข้างตึกงานการกุศล ซึ่งบรรยากาศที่มีลมพัดพลิ้วไหว มันทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ความอึดอัดที่ต้องฉีกยิ้มหวานระรื่นอย่างมีความสุขอยู่ภายในงาน ทั้งที่เธอไม่ได้อยากที่จะมาร่วมงานแบบนี้เลยสักนิด แต่ทว่าโดนคุณแม่ของเธอคะยั้นคะยอให้มาร่วมงานกับท่านในคืนนี้ และในขณะที่หญิงสาวกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศอันสดชื่นในมุมที่เงียบสงบ ไร้ซึ่งความวุ่นวายได้ไม่นานนัก กลับมีกลิ่นควันบุหรี่พัดโชยเข้ามาทำลายอากาศบริสุทธ์โดยรอบบริเวณ ที่เธอกำลังนั่งสูดอากาศเข้าเต็มปอด   ร่างเล็กหุ่นดีหยัดตัวลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปที่ชายร่างสูงสวมสูทสีดำที่ตอนนี้เขายืนหันหลังอยู่อีกมุมหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เธอนั่งอยู่เมื่อครู่นัก “คุณคะ ตรงนี้สูบบุหรี่ไม่ได้นะคะ” มัดหมี่เอ่ยบอกชายหนุ่มร่างสูงด้วยน้ำเสียงสุภาพ เมื่อเธอเห็นว่าเขาพ่นควันสีขาวออกมาจากปากหยักอย่างสบายใจ โดยที่ไม่ได้ตริตรองเลยว่าสถานที่แบบนี้ไม่ควรที่จะสูบบุหรี่ ชายหนุ่มร่างสูงหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวร่างเล็กหุ่นดีในชุดราตรียาวสีทอง เขากวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่แล้วปากหยักได้รูปกลับแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เมื่อดวงตาคมกริบมองเห็นปานแดงรูปหัวใจบริเวณหลังหูของหญิงสาว “หึ...เรียกร้องความสนใจเก่ง” “ฉันเนี่ยนะคะ เรียกร้องความสนใจ?” มัดหมี่ยกมือชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเองด้วยสีหน้างุนงงปนความไม่พอใจ เมื่อเขากล่าวหาว่าเธอเรียกร้องความสนใจจากเขา ทั้งที่ประโยคที่เธอเอ่ยบอกเขานั้น มันไม่มีคำไหนเลยที่บ่งบอกว่าเธออยากคุยกับเขา นอกเสียจากเป็นการกล่าวเตือนคนไม่มีมารยาทที่สูบบุหรี่ในที่สาธารณะก็เท่านั้น “แล้วถ้าเธอไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากฉัน แล้วเธอต้องการอะไร? เธอไม่แหกตาดูหรือไง?” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่ป้ายใกล้ๆ เขา ซึ่งมันระบุว่า ‘พื้นที่สูบบุหรี่’ “แฮ่ๆ อ๋อๆ ขะ...ขอโทษค่ะ” ใบหน้าสวยหวานส่งยิ้มเจื่อนให้คนตัวสูง เท้าเล็กถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วจะหมุนตัวเดินหนีออกไปอย่างขายหน้า เมื่อได้อ่านข้อความในป้ายนั้น  “ว้ายยยย!!” มัดหมี่ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ เมื่อเธอโดนกระชากโดยไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งยังถูกดันจนแผ่นหลังบางแนบไปที่กำแพงเย็นเฉียบ โดยมีคนตัวสูงยืนคร่อมเอาแขนแกร่งกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา ฟู่! ฟู่! “แค่กๆ ไอ้โรคจิต!” มัดหมี่ไอสำลักควันบุหรี่พร้อมกับด่าคนตัวสูงอย่างหัวเสีย เมื่อโดนเขาพ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้า ซึ่งการกระทำอันป่าเถื่อนของเขามันสวนทางกับใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับพระเอกในซีรีส์อย่างสิ้นเชิง “เธอด่าฉันว่าโรคจิตงั้นเหรอ?...” คนตัวสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มดุดัน แต่ทว่าดวงตาคมกริบกลับจ้องมองเนินหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักเกาะอกออกมาด้วยสายตาโลมเลียหื่นกระหาย “ปะ...ปล่อยฉันนะ! มองบ้าอะไรของคุณ” มัดหมี่รีบยกมือปิดเนินหน้าอกอวบอิ่มของตัวเองด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นเขาจ้องมองที่หน้าอกของเธออย่างไม่วางตา และไม่คิดจะปิดบังสายตาหื่นกามของเขา “ก็เธอตั้งใจคิดจะยั่วให้ฉันมองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” “มีแต่คนโรคจิตแบบคุณเนี่ยแหละที่คิดอกุศลแบบนี้ ว้ายยย!!”  “โอ๊ยยย! ปล่อยฉัน! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!” มัดหมี่ดีดดิ้นสุดแรงอย่างตกใจ เมื่อเขาจับข้อมือของเธอรวบไว้แน่นเหนือศีรษะ จนทำให้ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอแอ่นหน้าอกใส่หน้าเขาอย่างยั่วยวน จ๊วบ! ปากหยักดูดเม้มที่เนินหน้าอกอวบอิ่มด้วยความรวดเร็ว จนเนินหน้าอกขาวผ่องเป็นรอยแดงช้ำเลือดหนึ่งจุด “กรี๊ดดดด! ไอ้โร...” มัดหมี่กรีดร้องสุดเสียงและดีดดิ้นสุดแรงกับการกระทำอุกอาจของเขา แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นแรงขนาดไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้ เพราะด้วยขนาดตัวของเขาและเธอที่ต่างกัน   “ถ้าฉันได้ยินคำว่าไอ้โรคจิตหลุดออกมาจากปากของเธออีกรอบ ฉันจะดูดนมของเธอทั้งเต้า...” ปากหยักเอ่ยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน จนทำให้คนตัวเล็กหุบปากแทบไม่ทัน เพราะคิดว่าเขาไม่ได้แค่ขู่เธอแน่นอน “อึก...!” มัดหมี่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองด้วยความตื่นกลัวกับคนตัวสูงโรคจิตคนนี้ “หึ...รู้จักกลัวบ้างก็ดี อย่าปากดีให้มาก” ชายหนุ่มยกมือสากอีกข้างวางทาบบนเต้าใหญ่ แล้วใช้ปลายนิ้วลูบไล้เนินหน้าอกอวบอิ่มที่เนียนนุ่มมือเบาๆ “ฮึก~ ปล่อยฉัน” ร่างเล็กสะอื้นอย่างตื่นกลัวกับการกระทำของเขา โดยที่เธอไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตัวเองได้ นอกจากยืนให้เขาลูบไล้หน้าอกของเธออยู่แบบนี้ “หึ...หายซ่าสักที” ปากหยักแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ โดยที่มือสากอีกข้างยังไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็กที่จับรวบไว้เหนือศีรษะให้เป็นอิสระ แต่ทว่าเขากลับจ้องมองมือสากที่วางทาบไว้ที่หน้าอกอวบอิ่มด้วยแววตาดูลุ่มลึกราวกับคิดอะไรอยู่ในใจ “อ๊ะ! ไอ้...” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกอย่างแรง เมื่อมือสากบีบขยำหน้าอกของเธออย่างแรง “อย่ามาปีนเกลียวเรียกฉันว่าไอ้ ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้...” ปากหยักเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก และใช้ปลายนิ้วเกี่ยวขอบเกาะอกจะถกลงมา “ปะ...เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเรียกคุณว่าไอ้ ตะ...แต่ฉันออกเสียงสูงไปหน่อย ฉะ...ฉันกำลังจะพูดว่าไอ...ไอเลิฟยูน่ะค่ะ..” มัดหมี่รีบพูดอย่างร้อนรน ทั้งที่ภายในใจของเธอร้อนดั่งไฟด้วยความโมโห เธออยากจะใช้มือทุบหลังของเขาให้หัก เธออยากจะบีบปากหยักที่แสยะยิ้มราวกับโรคจิตให้เลือดทะลักออกมา แต่เธอก็ทำไม่ได้ดั่งใจคิด และต้องข่มอารมณ์ให้เย็นราวกับน้ำแข็ง เพราะผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปที่เธอจะต่อกลอนด้วย “คิดว่าฉันโง่” ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นราวกับรู้เท่าทันความคิดของเธอ กริ่งงงง... แต่แล้วเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นราวกับเสียงสวรรค์ที่ช่วยชีวิตหญิงสาวเอาไว้ทันพอดี เขาผละมือออกจากเต้าใหญ่ แล้วล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง จนทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ครับม้า...” (อยู่ไหนลูก เข้ามาในงานได้แล้ว) “ครับ...” เขาตอบรับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงสุภาพ แล้วกดวางสาย “ปล่อยฉัน...” มัดหมี่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ลองแทนตัวเองว่าน้อง แล้วเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ ลองอ้อนฉันดูสิ เผื่อว่าฉันจะใจอ่อน” ปากหยักเอ่ยพูดราวกับคิดเรื่องสนุกอยู่ภายในใจ “แล้วทำไมฉันต้องพูดตามที่คุณต้องการ” มัดหมี่เอ่ยถามคนตัวสูงที่สั่งให้เธอทำตามที่เขาต้องการ ซึ่งมันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี “เธอไม่ต้องทำตามที่ฉันต้องการก็ได้ เพราะฉันเองก็อยากจะสั่งสอนเด็กอวดดีสักหน่อย” ชายหนุ่มเอามือวางทาบทับเต้าใหญ่ที่ล้นมืออีกครั้ง นิ้วเรียวยาวงอปลายซุกเข้าขอบเกาะอก แล้วดึงลงจนเกือบเห็นเม็ดถันอมชมพู “กรี๊ดดดด!! ปะ...ปล่อยน้อง...” เสียงเล็กกรีดร้อง แล้วเอ่ยขอร้องคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงติดอ่าง “เสียงแข็งจังเลยวะ...” ริมฝีปากหยักเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท “ปล่อยน้องนะคะพี่ใหญ่~ อย่าทำน้องเลยนะคะ” “หึ...” ไอศูรย์แสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจกับเสียงออดอ้อนที่ฟังแล้วรื่นหู เขาดึงเกาะอกขึ้นไว้ตามเดิม จากนั้นเขาก็ผละมือออกจากข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าสวยหวานด้วยแววตาเรียบนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไอ้พี่ใหญ่ ไอ้ปีศาจ ไอ้โรคจิต” มัดหมี่ด่าทอไอศูรย์ตามหลังอย่างอัดอั้นตันใจด้วยน้ำตาคลอเบ้า เมื่อคนตัวสูงเดินออกไปไกลจากที่เธอยืนอยู่...