พ่อเลี้ยงสายบาป

รอยมลทิน

บทที่ 1 : รอยมลทิน

ภายในเพนต์เฮาส์หรูที่อาบไล้ด้วยแสงอรุณอันอ่อนโยน...

ไอรินกำลังหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเงาบานสูง ร่างอรชรในชุดพละสีเขียวอ่อนขับให้ผิวขาวผ่องของเธอยิ่งดูสว่างใส เรือนผมยาวสลวยถูกรวบตึงไว้กลางหลังอย่างบรรจง ประดับด้วยโบว์สีชมพูหวานสะดุดตา

"วันนี้... พี่เคนต้องชมว่าเราสวยแน่ๆ เลย" เด็กสาวพึมพำกับเงาสะท้อนของตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะก้าวออกจากห้องนอนด้วยหัวใจที่พองโต

ทว่า... บรรยากาศที่โต๊ะอาหารกลับต่างออกไปราวกับอยู่คนละโลก

คีริน... พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ในวัยสามสิบปลายๆ นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น มือที่กำสมาร์ทโฟนไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงจนเห็นได้ชัด

กรอด... เสียงขบกรามดังลอดไรฟันออกมาเป็นระยะ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายตามแบบฉบับลูกครึ่งซีดสลับแดงก่ำ ริมฝีปากหยักลึกเม้มแน่นจนสั่นระริก นัยน์ตาสีอำพันที่เคยอบอุ่นอยู่เสมอ บัดนี้ลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความพิโรธจนแดงก่ำราวกับเลือด

ภาพบาดตาบาดใจในจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ ฉายชัด... ร่างนวลนุ่มของหญิงสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมกำลังนอนแผ่สยายอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง เสียงครางหวานที่เขาคุ้นเคยถูกบิดเบือนไปจนน่าชังเคล้าคลอไปกับเสียงหอบกระเส่าของฝ่ายชาย

"มองกล้องสิ ไอริน... ทำหน้าสวยๆ ให้กล้องหน่อย อ่า... สุดยอด"

คำพูดโสมมจากชายในคลิปเสียดแทงเข้ามาในโสตประสาทของคีรินราวกับเหล็กร้อน

ตุบ... ตุบ... ตุบ... เสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่วิ่งเข้ามาใกล้ไม่ได้ทำให้เขาละสายตาจากภาพตรงหน้า

"คุณพ่อคะ วันนี้มีอะไรทานบ้างคะ" ไอรินโผเข้าเกาะแผ่นหลังกว้างใหญ่ของพ่อเลี้ยงอย่างออดอ้อน โดยไม่รู้เลยว่าพายุคลั่งกำลังจะปะทุขึ้น

เปรี้ยง!

สมาร์ทโฟนราคาแพงถูกฟาดลงกับพื้นหินอ่อนอย่างไม่ไยดีจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

"กรี๊ดดด!" ไอรินสะดุ้งสุดตัว สองมือยกขึ้นปิดหูอัตโนมัติด้วยความตกใจ เธอหลับตาแน่น ไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงผู้แสนสุภาพแสดงความเกรี้ยวกราดรุนแรงถึงเพียงนี้มาก่อน

"มานี่!" เสียงทุ้มลึกที่ตวาดลั่นนั้นแหบพร่าและเย็นเยียบจนน่าขนลุก ลมหายใจร้อนผ่าวของเขากระทบหน้าม้าของเธอจนปลิวไหว เมื่อร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนค้ำหัวบดบังแสงสว่างจนหมดสิ้น

หมับ! ก่อนที่ไอรินจะได้ตั้งตัว วงแขนแกร่งราวคีมเหล็กก็ช้อนรวบเข้าที่ช่วงขาของเธอ ยกทั้งร่างให้ลอยหวือขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย

"อะไรกันคะ... หนู... หนูกลัวแล้วนะคะ" ร่างเล็กสั่นสะท้านในอ้อมแขนของเขา

"เฝ้าเลี้ยงดูฟูมฟักอย่างดี... เพื่อให้ใครก็ไม่รู้มาเชยชมแล้วอัดคลิปประจานไปทั่วอย่างนั้นเหรอ!" เขาคำรามเสียงลั่น ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางของเธอโยนลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่ปรานี

ตุ้บ! โอ๊ย! ความเจ็บจุกแล่นแปล๊บจากสะโพกไปทั่วทั้งร่าง ไอรินนิ่วหน้า น้ำตาคลอเบ้า เธอนั่งห้อยขาอยู่บนขอบโต๊ะด้วยความมึนงง

พรึ่บ! พรึ่บ! มือใหญ่หยาบกระด้างคว้าหมับที่ขอบกางเกงวอร์มของเธอแล้วกระชากลงอย่างแรงจนร่างทั้งร่างถูกดึงจนลอยขึ้นตามแรง

"อ๊ายยย!" ไอรินร้องเสียงหลง เพียงชั่วพริบตา กางเกงขายาวก็หลุดลงไปกองอยู่กับพื้น เผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนละเอียดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชั้นในลูกไม้ตัวจิ๋ว

แคว่ก... เสียงรูดซิบกางเกงของเขาดังขึ้นอย่างน่าพรั่นพรึง ก่อนที่คีรินจะปลดปล่อยตัวตนอันแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวออกมาสู่สายตาเธอ

ปึ่ก... ปึ่ก... แก่นกายอันร้อนระอุที่ผงาดขึ้นสั่นกระตุกเบาๆ ปลายยอดที่แดงก่ำชี้ตรงมายังใบหน้าของเด็กสาวที่บัดนี้ซีดเผือด

ไอรินเบิกตากว้าง... จ้องมองภาพนั้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ความมหึมาของมันใหญ่โตกว่าชายหนุ่มคนใดที่เธอเคยพานพบ... แม้แต่ชาวต่างชาติที่ว่ากันว่าเหนือกว่าใคร ก็ยังเทียบไม่ได้

ตุบ... ตุบ... คีรินก้าวเข้ามาอย่างเชื่องช้า ทว่าหนักแน่นทุกลมหายใจที่พ่นออกมาเต็มไปด้วยไอโทสะ เขาจับข้อเท้าเล็กๆ ทั้งสองข้างของเธอแล้วฉีกออกช้าๆ บังคับให้เรียวขาของเธอเปิดอ้าออกเป็นรูปตัวเอ็ม

"จะ... จะทำอะไรคะ อย่านะคะ..." สองมือเล็กๆ ของไอรินยกขึ้นยันแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามของเขาไว้ แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอก็ไม่ต่างอะไรกับลูกนกในอุ้งมือพญาเหยี่ยว

"ห้ามหรือ? ฉันเฝ้าทะนุถนอมเธอมาเพื่ออะไร... เพื่อให้มันย่ำยีแล้วโยนเศษซากกลับมาให้ฉันดูงั้นหรือ!" เขาตะคอกใส่หน้าเธอ ความผิดหวังฉายชัดในแววตา

"ทีกับพวกมัน... เธอยังให้มันได้เลย!"

มือของเขาบีบข้อเท้าเธอแน่นขึ้นจนไอรินรู้สึกเจ็บไปถึงกระดูก

"หนูกลัวแล้ว... ฮือ... ฮือ..." เด็กสาวสั่นไปทั้งตัว สองมือยกขึ้นปิดหน้า ร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาจกลั้น น้ำตามากมายไหลทะลักผ่านร่องนิ้วอาบสองแก้ม

แต่คีรินไม่สนใจอีกต่อไป... เขาจับความแข็งแกร่งที่น่าพรั่นพรึงของตน จ่อปลายยอดทาบลงบนกลีบเนื้ออ่อนนุ่มที่ยังคงปิดสนิท สายตาคมกริบจ้องมองเนินเนื้อสาวที่ไร้เดียงสา ก่อนจะกดแก่นกายนั้นแทรกลงไปในช่องทางรักที่คับแคบของไอริน

ปึ่ด... ปึ่ด...

"อ๊าาายยย!" ไอรินกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะปริแยกออกจากกัน ความแข็งแกร่งนั้นค่อยๆ กดแทรกลงมาอย่างทารุณ ชอนไชผ่านกลีบเนื้อที่สั่นระริก สัมผัสได้ถึงความฝืดเคืองและตึงเปรี๊ยะราวกับจะฉีกขาด

"อ่า... ยังแน่นดีอยู่... รู้อย่างนี้ฉันไม่ปล่อยให้เธอต้องไปแปดเปื้อนกับไอ้เด็กพวกนั้นหรอก" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะกดกระแทกตัวตนเข้ามาลึกขึ้นอีก

สวบ!

"อร๊ายยย!" ไอรินร้องเสียงหลง สองมือที่ปิดหน้าลดลงมาจิกเข้าที่แผงอกของเขาอย่างลืมตัว เล็บคมฝังลึกลงไปในมัดกล้ามเพื่อระบายความรู้สึกที่ตีรวนกันอยู่ภายใน... ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียดเสียว และจุกแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

"อ๊า... โอ๊ยย..." ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก ใบหน้าหวานสะบัดไปมาจนหยาดน้ำตากระเซ็นไปทั่วแผงอกและหน้าท้องที่เกร็งแน่นของเขา

กรอด... คีรินขบกรามแน่น สันกรามปูดโปนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดขณะพยายามฝืนดันส่วนที่เหลือเข้าไปในกายเธอให้มิด

"หนูผิดไปแล้ว... หนูขอโทษ... ฮือออ..." ไอรินส่ายหน้าไปมาอย่างอ้อนวอน ทั้งที่รู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว

ความแข็งแกร่งของพ่อเลี้ยงทั้งใหญ่และคับแน่นเกินกว่าที่เธอจะรับไหว มันทั้งเสียวซ่านและเจ็บปวดจนแทบสิ้นสติ เธอก้มลงมองระหว่างขาของตัวเองแล้วหัวใจก็แทบหยุดเต้น...

นั่นมันยังเข้ามาไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ...

เธอนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าร่างกายของเธอจะรองรับส่วนที่เหลือทั้งหมดนั่นเข้ามาได้อย่างไร?