“ไม่ต้องมาขอร้อง!!! ไม่มีประโยชน์หรอก” มันพูดพลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความพึงพอใจ สายตาของมันแทบจะกลืนกินเธอทั้งตัว “เพราะถึงยังไง เธอก็ต้องตกเป็นนางบำเรอของพวกฉันทุกคน!!!”
“ไม่นะไม่ ฮือ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที!!!”
หัวหน้ามาเฟียแสร้งทำเป็นตบเธอจนเธอหน้าหัน เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นไปตามบทบาท
“โอ๊ย! เจ็บนะ ไอ้คนเลว!”
“หัวหน้าครับ ผมว่าเธอยังเด็กนะ” หนึ่งในลูกน้องของเขา ซึ่งก็คือพระเอกของเรื่อง เขาเป็นคนหนุ่มที่สุดในกลุ่ม และหน้าตาดีที่สุด
“เด็กสิดี กูชอบ!”
“แต่!”
“ถ้ามึงสงสารมัน งั้นกูจะให้มึงเริ่มก่อนเลย”
“ไม่นะ อย่า...ช่วยด้วย”
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ ในป่านี่ไม่มีหมาที่ไหนมาช่วยเธอได้หรอกสาวน้อย และถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ทำตัวให้น่ารัก อย่าให้พวกฉันเสียอารมณ์เลยนะ”
เธอพยายามกลั้นสะอื้น เพื่อเก็บความหวาดกลัวและความเศร้าระทมไว้ภายใน
“ไอ้เทพ!!! ช่วย
