หญิงสาวลูบแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายเบาๆ ครั้นแล้วก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ว่าเธอควรจะฝากแหวนให้เขานำไปคืนบิดา แหวนที่เธอไม่อาจจะรับเอาไว้ได้… จะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันในภายหลัง
เธอตัดสินใจเปิดประตู ยอมให้ร่างสูงใหญ่ของเขาก้าวเข้ามาในห้องจนได้
“กำลังคิดถึงใครอยู่…?”
ริมฝีปากของเขาขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างมีนัย
“ไม่ใช่นายก็แล้วกัน…” คนถูกถามสะบัดน้ำเสียงทันควัน
กลิ่นสุราที่ลอยอวลอยู่รอบๆ ตัวเขา ทำให้เธอรู้ว่าอาทิตย์เพิ่งดื่มเหล้ามาอย่างแน่นอน ยืนยันด้วยนัยน์ตาแดงก่ำจนน่ากลัว
เห็นดังนั้นเธอจึงขยับห่างออกมาเล็กน้อย เมื่อสำนึกได้ว่าเขาอยู่ใกล้เธอเกินไป
“ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนั้น… หน้าตาอย่างฉันมันน่าเกลียดน่ากลัวนักหรือยังไงในความรู้สึกของเธอ?”
“ที่ใบหน้าอาจจะไม่ใช่… แต่ที่ความคิดจิตใจก็ไม่แน่”
“ขนาดนั้นเชียว…”
เขาทำตาโต น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นยียวน
“ใช่สิ… ในชีวิตฉัน ตั้งแต่เกิดมาก
