“หยุดเถอะ…” เสียงแหบพร่าทัดทาน คล้ายสำนึกจะคืนมา เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น… ถ้าขืนปล่อยอารมณ์ให้เตลิดเพริดนานไปกว่านี้ แม้ว่าอาการของทรวงอกที่ลอยร่อนขึ้นรับริมฝีปากของเขาเมื่อครู่… จะค้านกับคำพูดของเธอก็ตาม
“ที่นี่คือฮ่องกง ไม่ใช่เมืองไทยนะครับ ในห้องก็มีแต่เรา… ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น ความลับก็จะเป็นความลับตลอดไป… พี่จะกลัวอะไร ผมสัญญาว่าจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ”
ชายหนุ่มปลุกปลอบให้รพีพรรณรู้สึกผ่อนคลายกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ตีกันมั่วอยู่ในใจ
และดูเหมือนว่ามันจะได้ผล…
เมื่อรพีพรรณเริ่มคล้อยเคลิ้ม หล่อนค่อยๆ ปลดปล่อยร่างกายไปกับการปลุกเร้าของเขา
“โฮววว…” เสียงระบายลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อชายหนุ่มเกลือกใบหน้าลงไปกลางหน้าท้องแบนราบ เย้าหยอกเบาๆ ด้วยการขบเม้มริมฝีปากไปตามชั้นไขมันบางๆ ของผู้หญิงซึ่งแม้จะผ่านการตั้งครรภ์มาแล้ว… แต่กลับได้ความงดงามในแบบที่ปกรณ์ใฝ่หา
“ผมชอบ
