ใบหน้าฉายแววหล่อเหลาตั้งแต่เด็ก ปากแดง แก้มย้อยยุ้ยเป็นพวง ผิวขาวละเอียดไม่ต่างจากผู้เป็นบิดา ดวงตากลมโตฉายแววฉลาดเฉลา จมูกโด่งเชิดรั้น บอกถึงความดื้อและมีความเป็นตัวเองสูง
“ริวครับ… มาหาพ่อหน่อยลูก”
หลังจากไอศูรย์แต่งตัวเสร็จ เขาตัดสินใจโทรไปเลื่อนเวลาประชุม แล้วเดินกลับมายังห้องของตาหนู ตะโกนเรียกลูกชายซึ่งกำลัง
ให้ความสนใจอยู่กับของเล่นชิ้นใหม่ หุ่นยนต์ถอดประกอบตัวใหญ่กำลังถูกปรับเปลี่ยนให้หมุนขวาหมุนซ้ายอย่างคล่องแคล่วด้วยมือน้อยๆ ของริว
“พ่อ…”
ริวเรียกเสียงดังลั่น ละจากของเล่นตรงหน้า วิ่งตรงเข้ามากอดผู้เป็นพ่อด้วยแววตาประจบประแจง
“นี่พี่รัตติกรนะครับ ต่อไปนี้พี่เค้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนหนู จะมาช่วยพ่อดูแลหนู”
“สวัสดีครับ” สองมือน้อยๆ กระพุ่มไหว้โดยไม่ต้องบอก
“สวัสดีค่ะริว…” มือเรียวลูบไล้ลงบนศีรษะของเด็กชายเบาๆ
หล่อนคิดในใจว่าชื่อนั้นช่างน่ารัก แล้วความหมายก็ดีอีกด้วย ‘ริว’
