“ฉันถึงบ้านแล้วค่ะ… ฉันให้อภัยคุณแล้ว ฉันจะพยายามลืมทุกอย่างระหว่างเรา” หล่อนเน้ยย้ำทุกถ้อยคำ ราวกับเป็นการอโหสิกรรมต่อกัน
“แต่ฉันจะจดจำทุกอย่างระหว่างเรา…” ประโยคคล้ายๆ กัน… แต่ความหมายต่างกันลิบลับ
น้ำเสียงของอาทิตย์เต็มไปด้วยความรู้สึก เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ… คล้ายพยายามจะค้นหาความจริงในสิ่งที่เธอพูด… เป็นไปได้ยังไง? สองครั้งสองคราวที่ผ่านมา… เธอจะไม่รู้สึกอะไรบ้างเชียวหรือ?
“คุณกลับไปเถอะค่ะ”
ดูเหมือนจะเป็นคำล่ำลาสุดท้ายจากปากของหญิงสาว บอกแล้วเธอก็เดินจากมา
อาทิตย์หารู้ไม่ว่าการที่หล่อนรีบก้าวยาวๆ จากไปโดยเร็วนั้น… แท้จริงก็เพื่อซ่อนหยาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าจะไหลออกมาทำไมในตอนนั้น
หล่อนไม่ยอมเหลียวหลังกลับไปมองรถเบนซ์คันใหญ่ของเขา ที่กำลังเคลื่อนหายไปในประกายแสงแดดอุ่นของยามสาย ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นหลายคู่ของผู้คนที่เดินเข้าออกในซอยนั้น กำลังมองมาอย่างให้ความสนใจ
