“ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอกค่ะ…”
รัตติกรรู้สึกผิดเช่นกัน เมื่อสำนึกขึ้นได้ว่าการที่หญิงชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ย่อมนำไปสู่ความเข้าใจผิดได้ง่ายๆ
“ช่างเถอะ… ฉันเองก็พอจะเข้าใจ หนุ่มใหญ่หัวใจเหงากับสาวน้อยอารมณ์เปลี่ยว… อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น”
รัตติกรหน้าซีดเผือดในทันที นั่นยิ่งกว่าด่ากันตรงๆ
เห็นดังนั้นไอศูรย์จึงขัดขึ้น
“ถ้าเธอจะว่าอะไร… ก็ว่าฉันสิ มาลงที่ฉันดีกว่า มันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่ใช่ความผิดของรัตติกรสักหน่อย”
รพีพัดสะบัดหน้ามาที่สามีด้วยแววตาฉุนเฉียว เมื่อเห็นว่าเขาอ้าแขนปกป้องหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดังหรอกค่ะ… แหม ช่างปกป้องกันดีเหลือเกิน” หล่อนกดน้ำเสียง คล้ายพยายามข่มอารมณ์
“เอ่อ… เราไม่ได้…” ไม่ทันที่รัตติกรจะกล่าวจบประโยค
รพีพรรณก็ยกมือขึ้นห้าม
“พอๆ เอาเถอะๆ… ฉันไม่อยากเสียเวลา จะทำอะ
