ตอนที่4 | บังคับทุกอย่าง

1497 Words

ภายในรถ ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมามีแค่เพียงเสียงเพลงที่รุ่นพี่ใจร้ายเปิดไว้ตั้งแต่ขึ้นรถและสุดท้ายก็เป็นฉันเองที่ทนไม่ไหวมันอึดอัดจนต้องถามออกไป “นี่เราจะไปกินข้าวกันที่ไหนคะ” “…” และเขาก็เงียบ “รุ่นพี่!! ได้ยินที่พูดไหมคะเนี้ย”ฉันเริ่มที่จะโมโหรุ่นพี่ใจร้ายและพอเขาไม่ตอบฉันก็เลือกที่จะหันหน้าออกไปมองที่นอกหน้าต่างแทน “ต่อไปให้เรียกแทนตัวเองว่า หนู”ฉันหันมองหน้ารุ่นพี่ใจร้ายทันที อยู่ดีๆก็มาออกคำสั่งให้แทนตัวเองว่าอย่างนู้นอย่างนี้ นี่เขามีสิทธิ์อะไร วุ่นวายจริงให้ตายเถอะ “ทำไหมต้องเรีย...”ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค เขาก็พูดแทรกขึ้นมา “ฉันว่าน่ารักดี”เขาพูด “...” “เรามีภารกิจเดทกันอยู่ ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉัน เพราะฉะนั้นฉันพูดอะไร เธอต้องฟัง”และรุ่นพี่ใจร้ายก็ใช้สายตาดุมองมาที่ฉัน “เห้อ ก็ได้ค่ะ”ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพรางคิดในใจว่าอาทิตย์เดียวเท่านั้นก็จะได้อิสระจากกิจกรรมบ้าๆนี้แล้ว ร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า “อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ”เมื่อเดินเข้ามานั่งภายในร้านอาหาร รุ่นพี่ปี4ก็เริ่มสั่งอาหารทันทีและไม่ลืมที่จะถามฉันว่าอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม “แค่นี้ก็เต็มโต๊ะแล้วค่ะรุ่นพี่”ฉันมองดูอาหารที่ตั้งอยู่เต็มโต๊ะและเผลอหันไปสบตากับรุ่นพี่เข้าพอดี “พี่วิน” “หื้มม”อยู่ดีๆรุ่นพี่ใจร้ายก็พูดชื่อตัวเองขึ้นมา “เรียกฉันว่าพี่วิน แล้วก็เลิกทำหน้าจะตายแบบนั้นด้วย” “....” เหอะ ที่เซงก็เพราะใครกันล่ะเนอะ “มานั่งตรงนี้” เขาออกคำสั่งอีกแล้วเรียกให้ฉันไปนั่งตรงข้างๆเขา “ทำไมคะ” “ต้องถ่ายรูปคู่” “หื้ออ” “ภารกิจแรก เขาพึ่งส่งมา” “ส่งมาว่าไงบ้างคะไหนขอดูหลักฐานหน่อยค่ะ”ไม่พูดเปล่า ฉันแบบมือขอดูหลักฐานบนมือถือเครื่องหรูของรุ่นพี่ใจร้ายทันที แต่เขาไม่ให้ดูอีกทั้งยังออกคำสั่งเสียงใส่ฉันอีก “มานั่งตรงนี้!!”รุ่นพี่ใจร้ายเริ่มหงุดหงิดแสดงอาการดุดันออกมา ฉันจึงจำใจต้องลุกเดินไปนั่งข้างๆเขา “ถ้าเธอไม่ยิ้มฉันก็ไม่กดถ่ายหรอกนะ”ฉันนี่กรอกตามองบนเลยแต่จะทำไงได้เขาพูดมาแบบนี้ฉันเลยต้องฝืนยิ้มออกไปและรุ่นพี่ใจร้ายก็เริ่มถ่ายรูปเซลฟี่ของเราสองคน ถ่ายตั้งหลายมุม หลายภาพ “พี่เขยิบเข้ามาใกล้เกินไปแล้วนะ!!” เพราะเขาขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันจนใบหน้าของเราสองคนแทบจะติดกันอยู่แล้ว “รู้จักคำว่าเดท คู่รักไหม”รุ่นพี่ใจร้ายพูดแต่ก็ยังไม่ยอมที่จะเขยิบเอาหน้าดูดีหล่อเหลาของตัวเองให้ออกห่างจากใบหน้าของฉัน “เห้ออ”ฉันได้แต่ถอนหายใจระบายความน่ารำคาญออกไป หลังกินอาหารเสร็จ ภายในรถ “จอดตรงป้ายรถเมล์นี้ได้เลยค่ะ”เนื่องจากตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว ฉันเกรงใจรุ่นพี่ใจร้ายด้วยและไม่อยากให้เขารู้จักคอนโดของฉันด้วยเลยเลือกที่จะบอกรุ่นพี่ใจร้ายไปแบบนั้น “...”เขายังคงเงียบ “พี่วิน” ฉันเรียกรุ่นพี่ใจร้ายอีกครั้ง “คอนโดอยู่ที่ไหน”สุดท้ายรุ่นพี่ใจร้ายก็พูดออกมาสักที “เกรงใจค่ะ ลงตรงนี้ได้จริงๆนะคะ”แต่เขาก็ยังเป็นเขา ไม่สนใจ ไม่ฟังคำพูดของฉันเลยสักนิด กวนประสาท และสุดท้ายเขาเงียบฉันก็เลยต้องบอกชื่อคอนโดของฉันให้รุ่นพี่ใจร้ายรู้ถึงที่อยู่ของฉัน และก็ไม่ลืมที่จะขอมือถือของฉันคืน “คอนโดXXXค่ะ เอ่อ ขอมือถือคืนด้วยค่ะ” และเขาก็ยื่นมือถือคืนกลับมาให้ฉัน ผ่านไปสักพัก Zzz “ถึงแล้ว”ด้วยระยะที่ไกลพอสมควรประกอบกับเมื่อคืนนั่งดูซีรี่ย์จนดึกแถมแอร์ก็ยังเย็นอีกด้วยจึงทำให้ฉันเผลอหลับ พอได้ยินเสียงเหมือนใครเรียกก็สะดุ้งตื่น พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับหน้าของรุ่นพี่ใจร้ายที่ใบหน้าของเขาแทบจะชนกับหน้าของฉันอยู่แล้ว “อ๊ะพี่ทำไรเนี้ย”เขานิ่ง รุ่นพี่ใจร้ายแค่จะถอดสายคาดเบลท์ให้กับฉัน “เช็ดน้ำลายหน่อย”คนบ้านิ เรื่องแบบนี้เขาสมควรบอกฉันไหมเนี้ย น่าอายจริงๆเลย คอนโดXXX “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง..หนู” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเขาและเพราะสายตาที่เขามองฉันอยู่ เลยต้องแทนตัวเองว่าหนูตามที่พี่เขาบอก “เดี๋ยว” ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถจะก้าวออกไปก็ต้องหยุดแล้วหันไปมองพี่เขา “ฉันจะขึ้นไปกับเธอด้วย” “หา จะขึ้นไปทำไมคะ” “ทำไมชอบให้เตือนตลอดเลย” ไม่พูดเปล่า เขาขยับตัวเข้ามาใกล้จนหลังฉันแทบจะชิดกับเบาะรถอยู่แล้วฉันจึงใช้มือดันหน้าอกเขาออกไป “คนเป็นแฟนกันขึ้นไปไม่ได้หรอ” รุ่นพี่พูดมาแต่ละคำนี่มันแบบ... “พี่ไม่ต้องเล่นจริงจังก็ได้นี่คะ”เพราะเขาดูจริงจังจนเกินไป ฉันเลยลองพูดออกไป “โทษทีนะ ฉันเป็นคนจริงจัง” เมื่อลงจากรถ ฉันจึงเป็นคนเดินนำหน้ารุ่นพี่ใจร้ายเข้าไปก่อน แต่เพราะพอเข้าไปในลิฟท์ รุ่นพี่ใจร้ายเป็นคนเข้าทีหลังเลยต้องกดลิฟท์ “ชั้นไหน ห้องอะไร”แล้วฉันก็บอกชั้นที่อยู่และเบอร์ห้องไป พอถึงชั้นที่ฉันอยู่แล้ว ฉันก็เดินออกมาก่อนจนมายืนอยู่หน้าห้องพักของตัวเอง “พี่ช่วยหันหน้าไปทางอื่นหน่อยได้ไหมคะ”เพราะไม่อยากให้รุ่นพี่ใจร้ายรู้รหัสเข้าห้องจึงได้บอกเขาออกไปแต่แทนที่รุ่นพี่ใจร้ายจะฟัง ดันกลับเดินเข้ามาใกล้ฉันและพูดออกมาว่า “ฉันรู้รหัสแล้วจะทำไม กลัวฉันหรอ” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม “ตลก”ฉันพูดออกมาเบาๆเพราะกลัวเขาได้ยินและรีบกดรหัสเผื่อที่จะเข้ามาในห้องพักของฉัน ภายในห้องของฉัน เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง รุ่นพี่ปี4 ก็เดินสำรวจห้องของฉัน เขาเดินไปทุกมุมภายในห้องไม่เว้นแม้แต่ในห้องนอน “อยู่คนเดียว?” เขาเดินมาหยุดอิยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกที่ฉันนั่งอยู่ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆกายฉัน “ค่ะ” “เธอสะดวกที่คอนโดของเธอหรือคอนโดของฉัน” “คืออะไรคะ” ฉันฟังรุ่นพี่ใจร้ายพูดแล้วงงเลยถามออกไป “ต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันคือภารกิจไง ครั้งหน้าถ้าให้ฉันเตือนอีกครั้ง ฉันจะไม่เตือนปากเปล่าแล้วนะ” “...” นี่เขาจะขู่อะไรฉันนักหนาเนี้ย “พี่จะกลับได้ยังคะ หนูง่วง” “เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วฉันจะกลับ” พูดจบรุ่นพี่ใจร้ายก็เดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของฉันโดยที่ไม่ขออนุญาตสักคำ แล้วรุ่นพี่ใจร้ายก็กลับออกไป หลังจากนั้นฉันจึงนอนตั้งแต่6โมงเย็นยัน4ทุ่ม เวลา4ทุ่ม หลังจากที่ฉันได้นอนหลับไปก็สะดุ้งตื่นมาอีกทีก็เพราะมีสายเรียกเข้า และปลายสายก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือพี่วินนั่นเองแต่ที่ทำฉันตกใจคือ ชื่อที่แสดงหน้าจอนี่แหละ รู้ไหมว่าพี่เขาบันทึกไว้ว่ายังไง ก็ “พี่วิน แฟนของเธอ” เพราะมัวแต่ตกใจอยู่เลยทำให้ไม่ได้รับสายของพี่เขา อยู่ๆสักพักก็มีข้อความจาก Line เด้งเข้ามา Line ธาวิน : ถ้าฉันโทรอีกครั้งแล้วไม่รับ อีก10นาทีเราเจอกัน ฉันกดตอบกลับข้อความกลับไป พราว : โอ๊ย หนูหลับอยู่ เมื่อฉันพิมพ์ข้อความส่งไปเสร็จ พี่เขาก็โทรกลับมาทันที “มีอะไรคะ” ฉันที่พึ่งตื่นนอนก็พูดเสียงงัวเงียพร้อมกับหาวใส่หน้าจอมือถือกลับไป “พรุ่งนี้วันเสาร์ 10โมงฉันจะไปรับไปกินข้าว กับ ดูหนัง” “แต่...หนู” “แต่อะไร ทำไม” “วันหยุด หนูก็อยากนอนไหมอ่ะ” “ไว้นอนในรถ!! อย่าสาย“ แล้วพี่เขาก็วางสายไป “จิ๊ เมื่อไหร่จะจบกิจกรรมบ้าๆนี้สักที”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more