ฝันอันน่าพิศวง
697 Words
“เนื้อคู่ฉันยังไม่เกิดมั้ง หรือไม่ก็ตายไปแล้ว” เธอบอกตัวเองเช่นนั้น เพราะเธอท้อใจและหมดหวังกับเรื่องผู้ชายมาหลายปีแล้ว ด้วยตั้งแต่เกิดมา เธอยังไม่เคยมีแฟนกับเขาเลยสักคน อย่าว่าแต่เนื้อคู่เลย แค่คนที่เธอแอบชอบหรือแอบสนใจ ก็ยังไม่เจอแม้แต่เงา “ชีวิตนี้ ไม่พ้นขึ้นคานแน่ๆ ไม่รู้จะเกิดมาสวยทำไมให้เปล่าประโยชน์”
แต่ไม่เคยได้ใช้งานกับเขาสักครั้ง!
“เฮ้อ.....สงสัยจะยานก่อนแน่ๆ”
สวยหยาดเยิ้มกับหน้าอกที่ล้นทะลัก และก้นกลมแน่นงดงามนวลเนียน ด้วยคุณลักษณะที่เย้ายวนขนาดนี้ เธอไม่น่าจะเหลือ แต่ก็เหลือ มันก็จริงที่เธอเคยเล่นตัวมาตลอด แต่พอพ้นยี่สิบสองมาแล้ว เธอก็ผ่อนปรนกฏเกณฑ์ไปหลายข้อ แต่กระนั้นก็ยังไร้คนดมดอม อย่าหวังถึงมนุษย์ผู้ชายเลย แม้แต่ยุงสักตัวก็ไม่มี!!!
เว้นก็แต่...งูจงอางยักษ์ตัวนั้น!!
เธอไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เพื่อนฟัง เธอไม่ได้บอกถึงสิ่งที่น่าอับอายสำหรับเธอ ใช่แล้ว เธอกับงูตัวนั้นมีความสัมพันธ์กันทุกครั้งที่ฝันถึง และทุกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนมันเป็นเรื่องจริง !!!
มันเริ่มต้นเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะฉลองอายุครบยี่สิบ เธอไปเยี่ยมญาติที่หนองคาย เธอจำได้แม่นว่าคืนนั้นพระจันทร์เต็มดวง นวลสวย สว่างไสว ขณะที่เธอนอนหลับสบายที่บ้านพักริมแม่น้ำโขง
เจ้างูยักษ์ตัวนั้นก็โผล่เข้ามาในความฝันของเธอ...เธอผวาและตกใจสุดขีดที่ได้เห็นมันจ้องมองอยู่ตรงหน้า แววตาเลือดเย็นจนน่าขนลุก ขนาดลำตัวที่ใหญ่เท่าๆขามนุษย์ผู้ชาย และความยาวเกือบห้าเมตร!!!
วินาทีเผชิญหน้ากันครั้งแรก หัวใจเธอเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากขั้ว เธอรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องจริง เธอรู้สึกถึงการสัมผัสที่เยือกเย็นของมัน มันจู่โจมเธออย่างรวดเร็ว เลื้อยลัดมัดตัวเธอจนดิ้นไม่หลุด
เธอกรีดร้องสุดเสียง ก่อนจะกลืนเสียงร้องลงคอไป เพราะริมฝีปากของมันทาบลงบนริมฝีปากเธอ
‘อือออ’ เธอพยายามบ่ายหน้าหนีแต่ไม่สำเร็จ ร้ายไปกว่านั้น เธอรู้สึกได้ถึงการสอดใส่ในส่วนกลางลำตัวของเธอ...เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...เธอกำลังร่วมรักกับงูยักษ์ที่มีพิษร้ายแรง...พิษที่ทำให้ถึงตาย...พิษร้อนระอุที่กำลังฉีดพล่านในกายเธออย่างไม่ยั้ง
เธอเสียความบริสุทธิ์วัยสาวให้กับงูจงอางยักษ์ตัวนั้น เธอรู้สึกเหมือนมันเป็นเรื่องจริง แม้ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า เสื้อผ้าของเธอยังอยู่ดีไม่ได้ถูกฉีกขาดไปเหมือนในฝัน
ทว่า...ร่องรอยบนเนื้อตัวเธอมันมาจากไหนกันนะ?
“ตื่นได้แล้วยัยผึ้ง” วิมาลาเขย่าเตือนเธอ ทันทีที่รถทัวร์เข้าจอดที่สถานีขนส่งประจำจังหวัดพะเยา “ถึงซะที อากาศหน๊าวหนาวเนอะ”
วิมาลาชวนคุยไปเรื่อย ขณะจัดแจงแต่งหน้าเพิ่มความสดใสก่อนลงจากรถ ส่วนแพรทองลุกจากที่นั่ง ทำสมาธิ ตั้งสติครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจลึกยาวเพื่อผ่อนคลายอารมณ์และความตึงเครียดในหัว
“ไม่เห็นจะหนาวเลย ร้อนจะตาย” เจ้าหล่อนบิดเนื้อตัวเพื่อคลายกล้ามเนื้อ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้นทำให้เรือนร่างเธอดูโดดเด่นจนใครก็ต้องมอง “ยังมืดอยู่เลย ลองโทรหายัยสาซิว่ามาถึงรึยัง”
วันวิสาว่าที่เจ้าสาวบอกว่าจะมารับเพื่อนรักจากกรุงเทพฯด้วยตัวเองในเช้ามืดวันนี้ แต่เจ้าหล่อนกลับผิดคำพูด โดยแจ้งว่ามาไม่ได้ เพราะติดธุระสำคัญเกี่ยวกับงานวิวาห์
“ยัยสามันบอกว่า มันให้เพื่อนเจ้าบ่าวมันมารับแทน”
“เหรอ ใครอ่ะ? คนไหน?”
“โน่นมั้ง” วิมาลาชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้ารถกระบะคันใหญ่ “มันบอกว่า รถกระบะสองตอนสีดำ ทะเบียน...”
- Writer
