ตอนที่ 16
พ่อครูมหาเสน่ห์
มือหนาเอื้อมหยิบห่อข้าวจากทิดผันมาถือไว้เสียเอง
จีรยาได้เบิกตาโพลง เมื่อเห็นพ่อครูกวักมือเรียกไอ้กล้า แล้วยื่นห่อข้าวจี่ในมือให้เพื่อใส่ย่ามที่สะพายมาด้วย ก่อนจะหันไปคุยกับ ทิดผัน ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ถ้าอยากได้เขี้ยวพญาจริงๆ มึงก็ไปหากูที่เรือน และใจเย็นๆของแบบนี้ใช่ว่าจะบูชากันได้ง่ายๆ ญานเอ็งก็เก่งกล้ามากกว่านี้ก่อน มิงั้นของได้ย้อนเข้ามึง”
เขี้ยวพญางั้นเหรอ? จีรยายืนฟังใจเต้นระส่ำ
“ขอบคุณมากจ้ะพ่อครู ไว้ดูแลงานวัดเสร็จฉันจะไปหา”
ทิดผันเอ่ยด้วยแววตาลิงโลด ก่อนจะขอตัวไปด้านหลัง เพื่อไปทำความสะอาดลานไว้เตรียมไว้สำหรับงานในตอนกลางคืน จีรยาได้แต่มองตามหลังชายพิการ ด้วยความรู้สึกสับสน
“ดูไปก็น่าสงสารมัน ความจริงมันกับข้าก็ไม่ต่างกัน”
พ่อครูเอ่ยพึมพำ ขณะที่จีรยาหันกลับมามองหน้าหล่อเหลาของเขาที่คล้ายไหววูบเมื่อเอ่ยคำนี้ อาจเพราะทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน
