ตอนที่ 27
ฉันชื่อจีรยา
“มีอะไรรึ? ทำไมไม่เดินเข้ามาในห้อง”
เสียงทุ้มต่ำของ พ่อครูไกรศร จากด้านในผ่านประตูไม้ที่แง้มออก ทำให้ จีรยา สะดุ้งโหยงจนขันน้ำเย็นแทบจะหลุดจากมือ เพราะมัวแต่จ้องมองไปยังประตูห้องเล็กๆข้างๆห้องพระอย่างใจจดใจจ่อ
“อะจ้ะ”
“ตรงนั้นมีอะไรรึ?”
ดวงตาคมกริบของไกรศร หรี่ลงเล็กน้อย และมองเธออย่างครุ่นคิด ความจริงเมื่อสักครู่ในครัวเขาได้ยินสร้อย คุยกับหญิงสาวบ้านป่าคนนี้ทั้งหมด และรู้ว่าเธอกำลังจ้องมองไปทางห้องเล็กริมสุดด้วยความรู้สึกเช่นไร
“เมื่อวาน สวยกลับไปกี่โมงรึจ้ะพ่อครู”
หญิงสาวเอ่ยถาม เมื่อยกขันน้ำเย็นเข้ามาวางในห้อง
นั่นทำให้คิ้วหนาของ ไกรศร ขมวดขึ้นอีกครั้ง
“ไม่นานเท่าใด มันมาคุยเรื่องงานลงแขกมะรืนนี้ และ..”
น้ำเสียงของพ่อครูชะงักไปเพียงครู่ เมื่อหันมามองหน้าเนียนใสของคนตรงหน้า “ทำไมรึ? หึงผัวรึไง?”
คำถามห่ามๆตรงๆนั้นทำให้ สองแก้มของเธอแดงระเรื่อ
“ปะ..เปล่
