“ไปกันเถอะป่านนี้ว่านกงคงชะเง้อคอมองหาเจ้าแล้วกระมัง” เว่ยถิงเอ่ยก่อนจะกุมมือคนน้องไปขึ้นรถม้า ไม่นานก็มาถึงสถานที่จัดงาน ซึ่งเป็นส่วนของเหล่าราชวงศ์พำนับรวมถึงบุตรสาวบุตรชายขุนนาง
“พี่เว่ยนั่นใช่พี่ว่านหรือไม่เจ้าคะ” ซูหลันเอ่ยถามทันที
แม้อีกฝ่ายจะอยู่ไกลตาแต่นางก็พอจะจำเขาได้
“ใช่แล้ว แต่เราคงเข้าไปตรงส่วนนั้นไม่ได้ เพราะเป็นส่วนของราชวงศ์เห็นหรือไม่” คนพี่เอ่ยบอกก่อนจะพาคนน้องมานั่งยังมุมที่ถูกจัดเอาไว้ตามตำแหน่ง ซึ่งมันไม่ไกลจากจุดที่ว่านกงยืนอยู่จึงพอให้องครักษ์หนุ่มมองเห็น
“พึ่งมากระนั้นหรือ” ร่างสูงเอ่ยถามพี่ชาย แต่ตานั้นจ้องมองเมียรักจนคนน้องต้องหลบหันเหไปทางอื่น ยิ่งไปกว่านั้นองครักษ์หนุ่มที่สตรีต่างก็หมายจะเข้าหา กลับนั่งลงซ้อนหลังแล้วก็ยื่นมือออกไปเกี่ยวเอวคอดไว้ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับไปไม่เป็นเอาแต่ก้มหน้าหนี เพราะน้ำเสียงขององครักษ์หนุ่มมันกระตุ้นอารมณ์นางได้ดีเหลือเกิน
“เบ
