Wala pa ako sa sarili nang makabalik sa bahay nina Papa. Dumeretso ako sa kuwarto at nagkulong. I cried again. Hindi ko na alam ang gagawin. Akala ko, tama na hinanap at pinuntahan ko ang totoo kong mga magulang. Dapat ba hindi ako umalis at nanatili na lang kina Mommy? Sila naman talaga ang nagpalaki sa akin. And I was happy with them. Kahit pa minsan kong naramdaman na parang nawala iyong pagmamahal sa akin ni Mommy dahil nawalan siya ng anak... Pero lumaki akong masaya at may pagmamahal dahil natutunan ko iyon sa kanila.
Pero siguro tama lang din. They said that nothing really happened by coincidence. That everything was destined. That there was a reason to everything. Hindi ko pa siguro alam iyon sa ngayon but I remembered Daddy would tell me before that He would not give us something
