Midem boğazıma dek tırmandı dizlerim üzerine karnımı sıkıca tutarak çöktüm. Gözlerimi yumdum.
İyiydim....
Bir şeyim yoktu.
Gözlerimi aralayıp başımın dönmesinin durmasını bir kaç saniye bekledim, bekledim, bekledim ama hiç geçecek gibi de değildi. Hiç mi kimse beni bu halde görmüyordu. O kadar insan vardı hiç mi biri bakmıyordu.
Gözlerimden yaşlar akarken zar zor "Yardım-" diye inledim. Kasıklarımda hissettiğim ağrı ve mide bulantım yerimden kalkmama engel oluyordu.
Belimde hissettiğim güçlü kollarla ani bir hareketle havaya kaldırılan bedeninle boşluğa düşen kollarımı sıkıca karnıma sardım.
"Eda..." diyen Pamir'in sesiyle tuttuğum gözyaşlarımı serbest bıraktım. Ağladım, hıçkırarak ağladım. Bağırarak ağlamak istedim ama olmadı, nefesimi kesen şiddetli kasık ağrım buna engel oluyo
