“วิ่งทำไมริน เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” มาหยาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไปทำอะไรอยู่ที่ไหน!” เสียงดุๆ ของพี่สมรศรีหัวหน้าพยาบาลวัยสี่สิบต้นๆ ดังขึ้นทันทีที่เห็นดาริน
“รินไปเข้าห้องน้ำมาน่ะค่ะ”
“รีบๆ ตามมา ผอ. มาโน่นแล้ว” มาหยาและดารินหันไปมองผอ. ที่ขึ้นตรวจคนไข้ ท่านเป็น ผอ. โรงพยาบาลแห่งนี้ และขึ้นตรวจคนไข้ด้วยตัวเอง
“เร็วๆ สิรีบตามมา” สมรศรีหันไปทำเสียงดุ สองสาวรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ผอ. หยิบชาร์ตคนไข้ขึ้นมาเปิดดู ก่อนเอ่ยถามอาการ เขียนบันทึกแล้วก็สั่งยา
คนไข้บางคนก็อยากกลับบ้าน ถ้าคนไหนกลับบ้านได้คุณหมอที่ขึ้นตรวจก็จะเอ่ยอนุญาต เขียนใบสั่งยาให้ญาติไปรับยาและเก็บข้าวของกลับบ้านได้ แต่คนไหนที่ยังกลับไม่ได้ก็ต้องให้นอนพักฟื้นต่ออีกจนกว่าจะหายดีถึงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้
ดารินสะดุ้งหลายครั้งเพราะโดนดุ เธอเอาแต่ใจลอยจนน่าหยิกตัวเองให้เนื้อเขียว นักศึกษาพยาบาลทุกคนต้องคอยเดินตามเพื่อดูการทำงานขอ
