การมาของเขตต์คือการเติมเต็มช่วงเวลาที่เธอทุกข์ใจเรื่องบิดา
“คืนนี้เขตต์ขอนอนด้วยคนนะ นอนคนเดียวมันหนาว” เขาอ้อนขอยามบดเบียดร่างกายเข้าหา ดารินโอนอ่อนผ่อนตามเขาเสมอ
“รักรินไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก
“รักครับ รักที่สุดเลย” เขาจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของเธอ เขตต์เดินหน้าเล้าโลมร่างหอมกรุ่นเพื่อให้เธอตอบสนองเขาให้มากที่สุด ทั้งมือและริมฝีปากร้อนเข้าสัมผัสคลุกเคล้าจนเธอหยาดเยิ้มตื่นตัว เขาจ้วงนิ้วเข้าหาก่อนจะพาหนีเมื่อเธอหยัดสะโพกตามติด เธอร้องประท้วงเมื่อเขาถอยห่าง
“ต้องการเขตต์ไหมครับ” เขากระซิบถามเสียงแหบพร่า เกลี่ยนิ้วกับซอกกายสาวฉ่ำน้ำหวานอีกครั้ง ปากหนาร้อนรุ่มดูดรัดยอดปทุมถันอวบอิ่มจนแข็งเป็นไต
“เขตต์จ๋า... รินต้องการเขตต์ที่สุดเลยจ้ะ” เธอพ่ายแพ้ต่อเพลิงพิศวาสของเขาอย่างสิ้นเชิง เขาให้รางวัลความน่ารักของเธอด้วยแก่นกายร้อนผ่าวที่แนบชิดเข้ามาหาอย่างล้ำลึก เขตต์ขยับสะโพ
