“ธิดานี่หยากับรินเองนะ” เสียงคุ้นเคยนั้นทำให้ธิดารัตน์หันไปมอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
“หยา ริน ฮือๆๆ”
“ธิดาเป็นอะไร ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันนะ มีอะไรบอกเรา เรากับรินจะช่วยเอง”
“ใช่ ธิดาเป็นอะไร ค่อยๆ เล่ามา เราสองคนยินดีรับฟังและวางมีดลงก่อนดีไหม” ดารินมองมีดในมือของเพื่อนร่วมห้องแล้วเหงื่อแตกซิก เธอกลัวธิดารัตน์จะกรีดข้อมือตัวเอง
“ไม่! เราอยากตาย ปล่อยให้เราตายเถอะ” ธิดารัตน์ยกมีดขึ้น ทำเอาทุกคนผวา
“ตอนนี้ค่อยๆ ตั้งสตินะธิดา ไหนเล่าให้พวกเราฟังหน่อย เราสัญญาว่าจะช่วยแก้ปัญหาให้ธิดาทุกอย่างเลย” มาหยาพูดขึ้น
“จริงๆ นะ” ธิดารัตน์ถามย้ำเหมือนไม่ค่อยแน่ใจนัก
“จริงๆ เรากับรินพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างธิดานะ ธิดาเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักของเราสองคน” เพื่อนๆ ในห้องส่วนใหญ่เป็นเด็กเรียนและนิสัยเรียบร้อยกันแทบทุกคน ดังนั้นมาหยากับดารินจึงรู้ดีว่าเพื่อนร่วมห้องน่ารักแค่ไหน อาจจะมีสนิทบ้าง ไม
