“รู้สึกสบายจังเลยค่ะ รินกับนายเขตต์ก็คงเหมือนกันนะคะ” เธออดที่จะนึกถึงเพื่อนรักเสียไม่ได้
“อาก็หวังว่าอย่างนั้นครับ” ทั้งสองมองสบตากันก่อนจะเผยยิ้มกว้าง ในเวลานี้มาหยารู้สึกมีความสุขกับอาหารตรงหน้าเสียเหลือเกิน
คนที่ทั้งสองกำลังพูดถึงกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่เช่นเดียวกัน ดารินแอบมองเสี้ยวหนาหล่อเหลาของเขตต์อยู่บ่อยครั้ง พอเขาหันมาเธอก็ก้มลงมองจานอาหารตรงหน้าแทน รู้สึกตกประม่าอย่างบอกไม่ถูก
“เป็นอะไรครับ เจ็บเหรอ” เขตต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ประโยคของเขาทำเอาเธอกะพริบตาปริบๆ
“เจ็บอะไรคะ” เอ่ยถามออกไปก่อนจะกัดริมฝีปากอย่างเผลอไผล
“เจ็บตรงนั้นน่ะ” เขาพูดเสียงทุ้มใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไม่เจ็บเหรอครับ” เขตต์เลิกคิ้วขึ้นถาม คนถูกถามพยักหน้าก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทีสับสน เขาหลุดขำก่อนจะอมยิ้ม วางมือบนมือศีรษะของเธอและโยกเบาๆ ท่าทีของเขาทำให้เธอรู้สึกอบ
