พรึ่บ!
“พอ...” เสียงหวานร้องห้ามแผ่วเบา สองมือยกยันอกกว้างดันออกห่างตัวแล้วเบือนหน้าหลุดจากจูบของเตกีลา
ฟิล์มนี่มันมืดดีเหลือเกินนะ ทำให้คนข้างนอกมองเข้ามาไม่เห็น แล้วรถก็สมราคาจริง ๆ ช่วงล่างเหนียวแน่นไม่โยก ไม่สั่นไหวไปตามแรงขยับตัวเลย ผู้คนภายนอกเดินผ่านไปผ่านมารอบตัวรถโดยไม่มีทางรู้ว่าเรากำลังทำอะไรกัน
“ชิ” คนตัวสูงส่งเสียงอย่างไม่พอใจ
“อย่ามาจิ้ปากใส่ ถอยออกไปได้แล้ว” ฉันพยายามดันตัวเตกีลาให้กลับไปนั่งยังเบาะของตัวเอง อีกฝ่ายท่าจะเอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน เพราะเขายังจะดึงตัวฉันให้โน้มไปหาตัวเอง
“พี่ยี่หวา”
“เตกีลา” เมื่อถูกเรียกชื่อฉันก็เรียกกลับบ้าง ดวงตากลมจ้องเขม็งใส่น้องชายเพื่อน
“....”
“เราจะไปกันต่อได้ยัง”
“....” คนเอาแต่ใจตัวเองใช้ลิ้นเลียริมฝีปากล่าง เหมือนว่าเขาจะไม่อยากหยุดมันแค่นี้
“ถ้าไม่ไปก็กลับกรุงเทพเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันให้พี่ไหมมารับเอง”
พรึ่บ!
เมื่อฉันยื่นคำขาด
