พรึ่บ!
ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างกายเตกีลา เมื่อได้ยินเรื่องที่ออกจากปากเขา มือทั้งสองวางค้ำลงข้างลำตัวคร่อมร่างไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ใครเหรอ ~” ดวงตากลมกะพริบมองปริบ ๆ น้ำเสียงตอนนี้สื่อให้รู้เลยว่าฉันอยากรู้มากแค่ไหน
“ไม่ใช่พี่ก็แล้วกัน” แล้วตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่เคยคิดว่าเป็นตัวเองอยู่แล้ว” จากอารมณ์ดีในตอนแรก ตอนนี้กลับไปหงุดหงิดอีกครั้งแล้ว
“แล้วถ้าคำตอบของผมเป็นพี่ล่ะ”
“....” จะได้ความลับจากเขา ทำไมต้องมาใจเต้นแรงกับสายตาของคนตรงหน้าด้วย
“ว่าไง ถ้ามันคือพี่ล่ะ” เตกีลาถามย้ำแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้บ้าง ฉันรีบดึงมือตัวเองที่วางคร่อมตัวเขาอยู่กลับมา ปรับตัวเองให้นั่งในท่าหลังตรงตามเดิม
“ไม่มีทาง ไม่ต้องมาปั่นประสาทฉันไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ช่างเถอะไม่อยากรู้แล้ว เอาน้ำมาให้อยู่นั่นแล้วพี่ไหมกำลังเตรียมอาหารให้อยู่ นายนอนต่อเถอะเดี๋ยวเข้ามาเรียกใหม่” เสียงหวานร่ายยา
