ลัลดานั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่บนรถทัวร์ หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะเดินทางไปอาศัยอยู่กับญาติที่จังหวัดทางภาคตะวันออกของประเทศไทย อย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนรู้จักให้ปรึกษาบ้าง
“ลัล...ลัลมาทำอะไรที่นี่ครับ”
เสียงเรียกคุ้นหูทำให้ลัลดาต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็น กิตติพงษ์ยืนยิ้มอยู่เบาะถัดออกไปอีกฝั่ง
“พี่พงษ์?”
“พี่เอง ว่าแต่ลัลจะไปไหนเหรอ”
ลัลดาฝืนยิ้มออกไป “ลัลลาออกจากงานที่กรุงเทพฯ แล้วล่ะพี่พงษ์ กำลังจะกลับไปที่ตราดน่ะค่ะ”
“จริงเหรอ พี่ก็กำลังจะขึ้นไปหาพ่อที่นั่นพอดี”
“โชคดีจังค่ะที่เจอพี่พงษ์” ลัลดาพูดเสียงแผ่วเบา ความอาลัยที่มีต่อเมสันยังคงแน่นล้นอก “ลัลจะได้ไม่ต้องเดินทางคนเดียว”
กิตติพงษ์เห็นลัลดาตาแดงๆ ก็พอจะรู้ว่าน่าจะเกิดเรื่องขึ้นในบ้านหลังนั้น ไม่อย่างนั้นลัลดาคงไม่ยอมลาออกมาหรอก เพราะเขาชวนหล่อนตั้งหลายครั้งแล้วให้ลาออกมา แต่หล่อนก็ไม่เคยยอมทำตาม
“เกิดอะไรขึ้นหรือลัล”
ลัลดาเม
