“เธอรักมันเหรอเพทาย” ปวิชญ์เอ่ยถาม นอนสะบักสะบอมอยู่บนพื้น เขารู้จักเพทายมานาน หญิงสาวไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้นานหลายเดือนเช่นนี้
“ใช่” เพทายเอ่ยตอบ นั่นทำให้พิภพมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกแปลกใจ เขาเองก็คิดว่าเธออาจจะชอบเขา แต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่แสดงออกให้เขาได้รับรู้ ถ้าเธอชอบเขาจริงๆ แสดงว่าเธอเก็บอารมณ์เก่งค่อนข้างมาก
“พี่แพ้แล้ว พี่แพ้แล้วจริง ๆ พี่ยอมถอย” ปวิชญ์ยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะพาร่างอันบอบช้ำเดินจากไป
“เพทายเป็นยังไงบ้าง” พิภพนำผ้ามาคลุมร่างของเธอเอาไว้ เพราะเสื้อผ้าของเธอฉีกขาด
“ขอบคุณพี่ภพมากค่ะ ฉันโอเค”
“เธอชอบพี่จริง ๆ เหรอ”
“เอ่อ...” พอโดนถามแบบนั้น เธอก็มีอาการเขินอาย
“พี่เองก็ชอบเธอเหมือนกันนะ แต่พี่มีพันธะ” เขาบอกกับเธอตามตรง
“หมายความว่ายังไงคะ” เธอมองหน้าเขา แต่ก็รออย่างใจเย็นให้เขาอยากที่จะเล่าเอง เธอไม่ชอบกดดันใคร
พิภพจึงตัดสินใจเล่าทุกอ
