“สีมันแดงไป พี่ลบให้ไง” ชายหนุ่มอมยิ้มขับรถด้วยแววเป็นประกาย วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้ หลังจากพ่อและแม่เสียชีวิต จิตใจเขาก็มีแต่งาน หน้าที่ความรับผิดชอบมันมากเสียจนหาความสุขให้ตัวเองไม่ได้ แต่ว่าความสุขของเขาคือการมีเธออยู่ข้างๆ นับจากวันนี้ไป
“ถึงแล้วค่ะ จอดตรงหนี้แหละ เดี๋ยวไหมออกมารับ” หญิงสาวบอกเขา แต่ทว่าชายหนุ่มไม่เพียงจอดตรงด้านหน้าตึกคณะ แต่ว่ายังเดินลงไปเปิดประตูให้เธออีก
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเขา แต่เขาก็ยังไม่ไปไหน ยังคงรอเธออยู่ จนเธอต้องหันมาบอกว่าให้กลับไปได้แล้ว
“ก็ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวพี่รอตรงนี้” เขาที่เห็นที่นั่งตรงใต้ต้นไม้ที่แสนร่มรื่นตรงนั้นพอดี เอาMacBook มาทำงานตรงนี้รอเธอก็ได้
“ตั้งสามชั่วโมงเลยนะคะ” หญิงสาวตกใจที่เขาจะรอ
“ก็รอเฝ้าเมีย เดี๋ยวมีเหล่าพวกผู้ชายมาจีบ” เขาพูดพร้อมกับทำหน้าหวงเสียเต็มประดา
“ก็ตามใจค่ะ แต่ว่ารอได้แน่นะคะ
