“ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ” ดาริกาเอ่ยออกไปทั้งที่ยังมึนศีรษะอยู่
“เกาะดาหลา” เสียงของชายหนุ่มตอบมาอย่างเยือกเย็น
“มันคือที่ไหน” หญิงสาวเอ่ยถามออกไป ด้วยเพราะว่าเธอไม่คุ้นชื่อที่เขาเอ่ยออกมาสักนิด
“ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้” เอริกตอบอย่างยียวน ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
“คุณช่วยพาฉันไปส่งที่บ้านหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าพาฉันไปส่งคุณอยากได้อะไรพ่อฉันให้คุณทุกอย่างแน่นอน” ดาริกาเอ่ยออกมาด้วยความหวัง บนโลกใบนี้มีใครไม่ต้องการเงิน เงินเท่านั้นที่จะสามารถพาเธอกลับบ้านได้
“ฝันไปเถอะคนสวย ที่นี่มันถิ่นของผมแล้ว คุณไม่มีวันได้กลับบ้านง่ายๆ หรอก ถ้าใครบางคนมันไม่อกแตกตายเสียก่อน” เอริกกล่าวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ เขาเฝ้ารอวันนี้มาทั้งชีวิต เขากำลังจะสมหวังแล้ว คนพวกนี้เสพสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นมานานแล้ว อย่ามาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขา
“คุณจับฉันมาที่นี่ทำไม เราไม่เคยมีเรื่องบาดหม
