โซ่เสน่หาร้อยใจ

ขายลูก

“ยาย แม่ยังไม่กลับอีกเหรอ” ม่านแพรเหนื่อยใจเหลือเกินที่ต้องกลับมาเห็นยายที่ตาฝ้าฟางของเธอกำลังนั่งพับถุงกล้วยแขกขายเพื่อช่วยเธอหารายได้

“ยังหรอก ผีพนันอย่างนังไหม ถ้าตะวันไม่ตกดินมีหรือมันจะกลับบ้าน” นางทองม้วนเอ่ยถึงบุตรสาวด้วยความไม่พอใจ นางพยายามที่จะเตือนสติบุตรสาวไม่รู้กี่ครั้ง แต่บุตรสาวก็ไม่เคยสนใจ และยังเถลไถลออกไปเล่นการพนันแทบทุกวันอีก

ตอนนี้ข่าวคาวเรื่องบุตรสาวไปขายตัวให้คนในบ่อนมันหนาหูขึ้นเรื่อยๆ จนนางท้องม้วนไม่อยากนับว่าบุตรสาวเป็นลูกอีกต่อไป นอกจากไม่สร้างความภูมิใจแล้ว ยังสร้างหนี้ให้กับนางและหลานสาวผู้น่าสงสารต้องมาตามคอยชดใช้อีกไม่รู้จักจบจักสิ้น

“ทำยังไงแม่ถึงจะคิดได้สักทีนะยาย แพรเหนื่อยเหลือเกิน” ม่านแพรถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอเลิกงานกลับมา แม่ไม่เคยสนใจว่าเธอและยายจะอยู่ยังไง แม่แค่กลับมาเพื่อไถเงิน แล้วก็ออกไป เธอเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้มามากแล้ว แต่ก็ไม่สามารถที่จะทิ้งยายที่เธอรักและมารดาได้ ทำให้เธอได้แต่ทำใจอยู่ตรงนี้ แล้วก็เฝ้าภาวนาให้มารดากลับตัวกลับใจเสียที

“สู้กันต่อไปแหล่ะลูก เราสองคนมันคนมีกรรม ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดมาเกี่ยวข้องกับนางไหมกันหรอก” นางทองม้วนได้แต่ถอนหายใจออกมา เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้

“ว่าแต่ยายเถอะ พักบ้างนะคะ ไม่ต้องหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ก็ได้” ม่านแพรเอ่ยกับผู้เป็นยายด้วยความสงสาร เพราะรู้ดีว่าเงินที่ได้จากการพับถุงกระดาษขายก็จะถูกมารดาขโมยไปหมด ไม่ว่ายายของเธอจะซ่อนเงินไว้ที่ไหน แม่ของเธอก็เหมือนจะมีญาณวิเศษหาเจอหมด ขนาดยายเก็บเงินไว้กับตัว แม่ยังแอบเอาไปได้ตอนที่ยายนอนหลับ ของเธอถ้าไม่มีบัญชีก็คงไม่เหลือสักบาทแน่นอน

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ใช้กรรมให้หมด เผื่อสวรรค์ท่านจะเมตตาให้นอนหลับไปเฉยๆ แบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย” นางทองม้วนเอ่ยออกมาด้วยเสียงเศร้า บางครั้งนางก็แอบร้องไห้และเฝ้าโทษตัวเองว่าไม่สามารถอบรมลูกให้เป็นคนดีได้ ทำให้ลูกของนางเป็นคนที่ไร้ประโยชน์แบบนี้

“อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะยาย ถ้ายายเป็นอะไรไปแพรจะอยู่กับใคร” ม่านแพรเข้าไปกอดผู้เป็นยายไว้ ด้วยความเศร้าใจ เธอมียายเป็นเหมือนแม่และคอยดูแลมาตลอด แต่แม่ของเธอจริงๆ กลับไม่เคยสนใจเธอ ออกไปเล่นการพนันปล่อยให้ผู้เป็นยายต้องคอยเลี้ยงหลานกำพร้าอย่างเธอ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ โชคชะตาไม่เคยใจดีกับเธอเลย จนกระทั่งทุกวันนี้ เธอก็ต้องทำงาน เพื่อชำระหนี้ที่มารดาบังคับให้ยายเอาบ้านไปจำนอง ทำให้เธอแทบไม่เคยมีเงินเก็บและต้องทำงานหลายที่เพื่อให้มีเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว