IT'S REAL มาเฟียเป็นพระเอก

9 | AVA - โกหกครั้งใหญ่

9

[AVA]

โกหกครั้งใหญ่

ม.5

ปีนี้เป็นปีที่ฉันต้องคิดแล้วล่ะว่าจะไปต่อสายไหน เพราะตอนม.หก สายวิทย์คณิตอย่างฉันได้เรียนจริงจังแค่เทอมแรกเท่านั้น เทอมสองต้องตะเวนหามหาลัยที่จะสิงสถิตต่อไป

ครูแม่เจนบอกว่าอยากเรียนอะไรเรียนได้เลย ครูจะส่งเสียเอง ตลอดหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกัน ฉันไม่ต่างจากลูกสาวที่ครูอยากให้เป็น เสาร์อาทิตย์ออกไปกินข้าวนอกบ้านกันสองคน อยู่บ้านมาสก์หน้าตามประสาผู้หญิง บางครั้งก็ดึงหนังสือนิยายมาอ่านกันเล่นๆ

ฉันได้เงินไปโรงเรียนวันละหนึ่งร้อย ค่าอื่นๆแยกต่างหาก มันมากกว่าที่เคยได้จากพ่อ บางครั้งฉันก็แอบเกรงใจครูแม่เจน จึงประหยัดและใช้จริงๆแค่หกสิบบาทเท่านั้น ที่เหลือเก็บไว้เรียนต่อมหาลัยซื้อของที่อยากได้จริงๆ

เอ้อ... งานสรุปเนื้อหาหนังสือรับทำอยู่นะ เอิงมีงานมาให้เป็นรอบๆ และส่วนมากก็มีแต่พวกผู้ชายที่ขี้เกียจสรุปเนื้อหาเองมายื่นงานให้ฉันทำ ตอนนี้ใครอยากจีบปุยฝ้ายต้องเข้าทางฉันหมด ฉันได้กินขนมฟรีจนน้ำหนักขึ้นสองกิโล

เรื่องสรุปเนื้อหานอกจากจะได้ความรู้เข้าหัวตอนอ่าน ฉันก็ได้เงินจากงานพวกนี้มาซื้อโน้ตบุ๊กถูกๆหนึ่งเครื่องเพื่อมาฝึกแต่งนิยายด้วย

ได้ไอเดียมาจากครูแม่เจนนี่แหละ ครูบอกให้ฉันลองเขียนดู เพราะครูเองก็เขียนส่งสำนักพิมพ์อยู่บ้าง ที่เห็นเรียงเป็นตับบนชั้น เพิ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าเป็นผลงานของครูแม่เจนทั้งหมด ครูแม่เจนบอกว่าเริ่มเขียนตั้งแต่ตอนเป็นสาวเลย

นิยายครูค่อนข้างผู้ใหญ่ แนววัยทำงาน มาเฟีย หมอ ผู้บริหารกับเลขา โรแมนติกบ้าง อีโรติกจ๋าๆก็มี ฉันหยิบมาอ่านบ้างแล้วล่ะ อินจนเอาไปฝันว่ามีมาเฟียเป็นผัว เลยไม่แปลกใจที่คุณออสตินจะอินหนังมาเฟียด้วย เป็นอะไรที่โคตรเท่ ทั้งอิทธิพล ทั้งความรวย

นางเอกแต่ละเรื่องบุญหล่นทับ

LINE | A_USTINN

A_VARINN : ตัวเองเมื่อคืนเค้าฝันว่าเป็นเมียมาเฟีย เค้าอ่านนิยายมากไป ฮ่าๆ

A_USTINN : อินขนาดนั้นเลย?

A_VARINN : อินสิ เค้าว่าจะแต่งนิยายแล้วเนี่ย อยากหารายได้เสริมลองส่งไปสำนักพิมพ์ดู และลงแบบออนไลน์ไว้ด้วย แต่คิดพล็อตไม่ออก

จากที่เป็นคนซึนๆที่ทำให้เขินบ่อยครั้ง ตอนนี้แฟนของฉันเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดคนหนึ่ง

A_USTINN : มีพล็อตให้เธอขา มาเฟียอังกฤษกับผู้ก่อการร้าย พอได้ไหม?

และนี่ก็ทำให้ฉันเชื่อว่าเขาเป็นแฟนหนังมาเฟียตัวยง เพราะคิดว่ามาเฟียไม่มีอยู่จริงหรอก เดี๋ยวนี้หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ตำรวจเข้าถึงยาก

A_VARINN : กรี๊ดๆ จริงอ่ะ ดีเลย เอาแบบยิ่งใหญ่เลยนะ เอาแบบคนอ่านถามว่าหล่อนคิดได้ไง เค้าอยากเป็นคนฉลาด ฮ่าๆ

A_USTINN : แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว ทั้งฉลาดทั้งเข้มแข็งเหมาะกับเป็นเมียมาเฟียจริงๆ

A_VARINN : สรุปไม่เหมือนในนิยาย เรื่องจริงเป็นหนี้มาเฟีย แต่โดนฆ่าก่อนได้เอาตัวเข้าแลก ฮ่าๆ

A_USTINN : แบบนั้นก็เป็นไปได้ เธอขาเรียนเป็นยังไงบ้าง

A_VARINN : ก็โอเคค่ะ ปีสองแล้วเริ่มเรียนเข้าสาขาแล้ว

บอกแล้วไง โกหกแล้วก็ต้องโกหกต่อไป ตอนนี้ไม่กล้าปล่อยให้อะไรโป๊ะทั้งนั้น ถ้ามันจะโป๊ะก็ขอให้เป็นทีเดียวเลยแล้วกัน แต่มหาลัยที่ฉันเรียน ฉันบอกเขาว่าเรียนมหาลัยหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ไม่เจียดไปกรุงเทพหรือใกล้เคียงเพราะกลัวเขานัดเจอ ทั้งๆที่เป้าหมายตอนนี้คือกรุงเทพเท่านั้น

A_USTINN : สักพักเธอขาจะไม่มีเวลา

A_VARINN : คิดถึงเค้าเหรอคะ คิดถึงเค้าแน่ๆเลยคนนี้อ่ะ

A_USTINN : คิดถึง อยากเห็นหน้า

ฉันละจากจอมือถือเงยหน้าขึ้นมา ใต้ต้นชงโคข้างตึกหนึ่ง คือที่นั่งเบื่อๆของฉันกับปุยฝ้าย เพื่อนฉันกำลังก้มอ่านนิตยสารที่มีมอเตอร์ไซค์ขับเข้ามาขาย เป็นพวกแฟชั่นการแต่งตัวความสวยความงาม ส่วนฉันชอบใช้เวลานี้คุยกับแฟน

ปุยฝ้ายรู้ว่าฉันคบกับคุณออสตินอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเขายังไม่เห็นหน้าฉัน และเทคนิคการถ่ายรูปของปุยฝ้ายคือเลิศเลอมาก จากที่สวยอยู่แล้วในรูปอย่างกับไอดอล

"มึงมองกูนานมาก มีอะไร"

"มึง กูสวยไหม?" เพื่อนฉันขมวดคิ้ว

"ก็สวยขึ้น"

"จริงไหม?"

"เออดิ ถามทำไม?" ฉันเม้มปากเล็กน้อย

"คือกูยังไม่ได้ส่งรูปให้แฟนดูเลย"

"อ้าว แล้วเขาได้ส่งรูปอื่นๆให้มึงดูไหม?" ฉันส่ายหน้า

"ไม่ กูไม่ได้ขอ คือตอนนี้เขาอยากเห็นหน้ากูแล้วอ่ะ มึงช่วยสอนกูถ่ายรูปที เอาชุดนักเรียนนี่แหละบอกว่ารูปเก่าที่สวยที่สุด"

ปุยฝ้ายปิดนิตยสารแล้วเท้าคางมองฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมาปัดผมหน้าม้านิดหน่อย แล้วหยิบมือถือฉันในมือไป

"ยิ้มสิ"

ฉันยิ้มจนตาปิด

"โพสท่าเรื่อยๆกูจะหามุมให้"

ฉันทำตามที่บอก เอียงบ้าง สองนิ้ว สามนิ้ว เท้าคาง ทำปากจู๋ ปากเผยอ ขยิบตาปิ๊งๆ มินิฮาร์ทมินิใจ แต่หน้าฉันไม่ขึ้นกล้องเลย ปุยฝ้ายแต่งรูปให้ก็แล้วแต่ฉันยังไม่พอใจหน้าตัวเอง เพราะยังสวยไม่พอ ยิ่งเทียบกับรูปเขายังไงก็ไม่มีคำว่าเหมาะสม

ตอนนี้ประหม่าหนักมาก กลัวเสียเขาไป กลัวเขาผิดหวัง

ฉันจึงเลื่อนดูรูปตัวเองเลือกรูปสวยๆมาหนึ่งรูป หันจอไปให้ปุยฝ้ายดูอีกครั้ง

"รูปนี้โอเคไหม"

"เออรูปนี้สวยสุดแล้ว ส่งไปเลย"

"แน่นะ"

"แน่สิ กูบีบให้หมดแล้ว เพิ่มตาโตผิวเนียนด้วย"

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเรียกความกล้า และเปิดแอปไลน์ขึ้นมาอีกรอบ ลองเชิงหน่อยดีไหม ต่อให้คุยกันมานานแต่ฉันไม่มั่นใจอะไรเลย ยิ่งรู้สึกมากยิ่งกลัวมาก

LINE | A_USTINN

ฉันกดเลือกรูป และจิ้มส่งไป

A_VARINN : send picture

(Read)

ขึ้นอ่านแล้วและเงียบหายไปแบบนี้คืออะไรเนี่ย ฉันเริ่มไม่สบายใจ หายใจไม่ทั่วท้อง เลยลองเชิงพิมพ์ถามต่อด้วยมือสั่นๆ

A_VARINN : น้องรหัสเค้าสวยไหม?

A_USTINN : ไม่

....

ตรงจัง

บีบหัวใจเป็นบ้าเลย ความมั่นใจฉันเหลือศูนย์ทันทีจนต้องวางมือถือลงแล้วนวดหว่างคิ้ว ไม่รู้ว่าถอนหายใจหนักๆไปกี่รอบจนปุยฝ้ายสะกิด

"อะไรของมึง ส่งรูปไปยัง"

"ส่งไปแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นกู กูบอกว่าเป็นน้องรหัสอยากลองเชิงก่อน ถามเขาว่าสวยไหม เขาบอกไม่สวย กูคงไม่กล้าเจอหน้าเขาแล้วอ่ะ"

"เชี่ย แรงมาก แหมตัวเองก็เอารูปคนอื่นมาหลอกมึงเปล่าเหอะ ลองส่งรูปกูไปสิ" ฉันมองหน้าปุยฝ้ายทันที

"ฮะ?"

"มึงยังเชื่อว่ารูปเขาเป็นรูปจริงๆอีกเหรอ"

"ก็... ไม่รู้"

คำตอบแฟนที่ตอบมาทันทีทันควัน ทำให้ฉันไม่กล้าเฉลยเลย ตอนแรกคิดว่าถ้าเขาตอบว่า 'สวยดี' หรือ 'เฉยๆ' ฉันคงมั่นใจเฉลยไปอยู่บ้าง แต่ก็นะมันคือความจริงที่ฉันต้องยอมรับ

ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากอยากรักษาเขาไว้ ยังอยากคุย อยากมีเขาอยู่ คำว่าไปตายเอาดาบหน้าถ้าจะโป๊ะก็โป๊ะไปทีเดียวมันเลยผุดขึ้นมาอีกครั้ง

จนฉันกล้าทำอะไรที่มันไม่ควร และเป็นการโกหกไม่มีที่สิ้นสุด...

"ขอรูปมึงที่สวยที่สุดหน่อย เอาชุดไปเที่ยวอะไรก็ได้ จะได้เนียนๆ"

"เออ แป๊บ"

ปุยฝ้ายส่งรูปให้ฉันเป็นสิบๆรูป ฉันเลื่อนดูรูปที่สวยที่สุดก่อนจะกดส่งให้เขาอีกครั้ง

A_VARINN : send picture

A_VARINN : เค้าเอง สวยไหม

(Read)

อ่านปุ๊บและตอบทันที

A_USTINN : เธอขาสวย ♡

ฉันชะงักไปเลย ต้องให้ฉันทำยังไง? รู้สึกแบบไหน?อึดอัดในอกอย่างบอกไม่ถูก จากที่ไม่เคยส่งหัวใจมาก็ส่ง เขาคงชอบแบบปุยฝ้ายมากสินะ

"มึง เขาว่าไง"

"เขาบอกว่าสวย..."

"อืมๆ"

ปุยฝ้ายพยักหน้าและเปิดนิตยสารอ่านต่ออย่างไม่ใส่ใจ แต่ฉันนั่งเงียบอยู่นานเลย เริ่มมองเห็นปลายทางของความสัมพันธ์เราแล้ว มันอาจจะจบแค่ในนี้ จบแบบไม่ต้องเจอกัน หวังว่าถึงวันนั้นฉันจะกล้าพอตัดความสัมพันธ์นี้นะ

รักออนไลน์ สัมผัสไม่ได้ แต่เจ็บจริง...