เมื่อมาถึงที่ห้องพักฟื้น คชินทร์จัดการอุ้มกานพลูขึ้นไปบนเตียงอย่างนุ่มนวล กานพลูได้แต่หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า เธอกลัวเหลือเกินว่าลูกจะไม่อยู่กับเธอแล้ว ในที่สุดคนที่ทั้งคู่รอคอยก็เข้ายังห้องห้องพัก นั่นคือนายแพทย์เจ้าของไข้นั่นเอง
“สวัสดีครับคุณหมอ/สวัสดีค่ะคุณหมอ” ทังคชินทร์และกานพลูกล่าวทักทายนายแพทย์แทบจะพร้อมกัน
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ น้องยังอยู่กับเรา แต่คุณแม่ต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าปล่อยให้ตัวเองเครียดอีกนะครับ มันไม่มีผลดีกับเด็กเลย แล้วหมออยากให้คุณแม่พักฟื้นที่นี่สักสองสามวันก่อน เมื่อหมอแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว หมอจะอนุญาตให้กลับบ้านนะครับ” นายแพทย์เจ้าของไข้เอ่ยด้วยรอยยิ้มแห่งความเมตตา
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ แล้วอย่างนี้นอกจากไม่เครียดแล้ว ภรรยาผมต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษแบบไหนอีกมั้ยครับ” คชินทร์กล่าวด้วยความตื่นเต้นที่เขาและเธอยังรักษาลูกไว้ได้
“
