“เช้าไป พนักงานเขาเริ่มงานกันตอนแปดโมงครึ่งด้วยซ้ำ ป๊าจะให้รีบไปแต่เช้าทำไม”
เกิดการต่อรองเรื่องเวลาการเกิดขึ้น คำสั่งของป๊าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้แต่เรื่องเวลายังพอคิดว่าต่อรองได้อยู่ จะให้ไปแต่เช้าทำไม? ไปแต่เช้าไปทำอะไร? ไปเช้าขนาดนั้นยังไงก็ยังไม่เจอใครอยู่ดี
“ไปเจอป๊า”
“เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วนี่ ทำไมต้องไปอยากเจอที่นั่นอีกไม่เบื่อหน้าลูกหรือไง” เบื่อกันบ้างก็ได้ ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องไปแต่เช้า
“ไม่เบื่อ ป๊ารักลูกทุกคนมาก อยากเจอหน้าแม่งทุกวัน… เจ็ดโมงเช้าไม่มีการต่อรอง” คำว่า ‘อยากเจอหน้าแม่งทุกวัน’ รับรู้ได้ถึงความรักอันเปี่ยมล้นที่อยู่ในใจของผู้เป็นพ่อได้อย่างดี
“สิบโมง… เราจะเจอกันตอนสิบโมง”
“ไอ้หลิง” น้ำเสียงนิ่งเรียบของป๊าเอ่ยเรียกชื่อลูกชายพร้อมสายตาดุจ้องมองมา เรื่องที่ต่อรองไปนั้นไม่ได้รับการอนุมัติ ไม่มีทางดิ้นหนีไปจากคำสั่งของป๊าได้เลย
เฮ้อ! ให้มันได้แบบนี้สิ
กริ้ก!
