ณ ห้างฉงอัน เวลา 22.50 น.
เหมี๊ยว! เหมี๊ยว!! เหมี๊ยว!!!
“เอาไงดี…”
เสียงลูกแมว 2 ตัวแหกปากร้องลั่นแข่งกัน กระโดดเกาะลังพยายามจะปีนออกมาให้ได้ และนอกจากจะเจอกับเสียงแมวร้องน่าหนวกหู ยังต้องเจอกับคำถามและสายตาที่มองมาอย่างขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงตรงหน้าอีก
“แล้วไปเดินยังไงให้ได้ลูกแมวมาสองตัว คลอดมาเองเหรอ” เวลานี้หมิงคงไม่เห็นสีหน้าของเขาที่อยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยที่ปิดอยู่ครึ่งหน้า ถ้าได้เห็นคงจะรู้ได้เลยว่าตัวเขานั้นเหนื่อยใจกับเธอมากแค่ไหน
“มันถูกมาปล่อยทิ้งไว้ริมถนนต่างหาก ก็แค่แวะเอาถั่วมาแบ่งให้เจ้ากระรอกที่อยู่ตรงต้นไม้ บังเอิญได้ยินเสียงร้องก็เลยไปเดินหาแล้วก็เจอ…” กล่องที่อยู่ในมือถูกยกขึ้นแทนการพูดว่าตัวเองไปเจออะไรมา พร้อมรอยยิ้มกว้างสดใสอย่างเช่นทุกครั้งที่เธอชอบทำ
สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้ได้จากหมิงก็คือ กระปุกถั่วที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลานั้นนอกจากจะเอาไว้กินแล้วยังเอาไว้แบ่ง
