2 ชั่วโมงต่อมา
พรึ่บ!
หน้าหนังสือถูกเปิดทีละหน้าช้า ๆ ฉันทำทีเป็นก้มมองหนังสือในมือแล้วลอบมองไปทางโต๊ะทำงานเฮียหลิงเป็นระยะระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยเรื่องงาน แอบมองอย่างไม่ให้ใครรู้ตัวไม่ว่าจะเป็นสามีของตัวเองหรือเพื่อนของสามีตัวเอง
ในฐานะของผู้หญิงด้วยกันฉันรับรู้มาตลอดว่าเธอแอบคิดอะไรกับเฮียหลิงแน่นอน...
“หมดแล้ว อย่าหายไปไหนอีกนะตามหาตัวก็ยาก โทรไปก็ไม่รับสาย” เสียงหวานเอ่ยดุเพื่อนตัวเองในขณะที่เก็บเอกสารบนโต๊ะ เพราะเฮียเหลิงเป็นหุ้นส่วนเพียงคนเดียวในธุรกิจของคุณเหมย ทำให้จำเป็นมาก ๆ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรจะต้องมีลายเซ็นของเขาด้วย
ว่าแต่โทรมาไม่รับสายด้วยเหรอ?
เราก็อยู่ในห้องด้วยกันตลอดทั้งวันไม่เห็นจะได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยหรือว่า...ปิดเสียงเพื่อจะอยู่กับฉัน
“คนลางานเขาไม่รับรู้เรื่องงานอยู่แล้ว” เฮียหลิงตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ เก็บปากกาเข้าปอกแล้ววางลงกับโต๊ะ
“นายเนี่ยนะลางาน...
