“รีบทวงเลยนะ”
ดวงตากลมโตจ้องเขม็งใส่สามีตัวเองแล้วค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนตามแรงพยุงตัวของเฮียหลิง ทำไมนับวันยิ่งรู้สึกหมั่นไส้สามีตัวเองขนาดนี้ วันแรกที่เราแต่งงานกันแทบไม่แตะตัวกันเลยแล้วเฮียหลิงก็ไม่พูดอะไรที่ตรงไปตรงมาขนาดนี้ด้วย
แล้วสิ่งที่เจ้ปิงพูดก็วนเข้ามาในหัวไม่หยุด ‘หลงกลิ่นเมีย’ อาการมันเป็นแบบนี้เหรอ ตามติดแล้วแสดงออกเหมือนคนที่เป็นสามีภรรยาคนหนึ่ง แต่ฉันกับเขาก็...เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ นี่นา
“มีคนชอบเนียนไม่ทำตามที่พูด” สายตาดุของเฮียหลิงจ้องหน้าฉันเป็นการบอกว่ากำลังหมายถึงใคร
“ไม่จริง” ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเลย อย่ามาใส่ร้ายกับแบบนี้นะ!
“งั้นก็ทำเดี๋ยวนี้เลย”
“ทำอะไร ไหนบอกตอนเย็นจะพาหมิงไปเดินเที่ยวไง” ทำเลยเหรอ ทำอะไร...หรือว่าจะเป็น
“ใช่ตอนเย็น แต่ตอนนี้พึ่งจะบ่ายพักผ่อนก่อน” เฮียหลิงปล่อยมือออกจากฉันจากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับมันขึ้นทีละข้าง ชายเสื้อถูกดึงอ
