วันต่อมา
เพลิงนอนอยู่ในห้องญาดาจนรุ่งเช้าเขาถึงได้กลับออกไปในระหว่างที่ญาดายังนอนหลับอยู่พอตื่นขึ้นมาญาดาก็รีบควานหามือถือเพื่อจะดูว่าดนัยโทรมาหาเธอหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีสายที่ไม่ได้รับจากดนัยมีเพียงเบอร์ของนารินที่โทรเข้ามากลางดึกแต่เธอจำได้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนรับสาย
“คุณรับสายแทนฉันหรอคะ”
ในขณะที่ทุกคนกำลังขนของขึ้นรถเพื่อจะเตรียมตัวกลับกรุงเทพญาดาก็ใช้จังหวะนี้เข้าไปถามเพลิง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมากแถมตอนที่พูดยังทำเหมือนไม่ได้คุยกับเขาเป็นพิเศษ ท่าทีของญาดาเช้านี้ทำให้เพลิงนึกขำในใจ
“ผมเห็นคุณหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก”
เพลิงตอบด้วยเสียงที่เบาพอกัน
“แต่คุณก็ไม่ควรถือวิสาสะรับสายแทนฉันนะคะ”
ญาดาต่อว่าให้เพลิงทันที ขนาดดนัยที่อยู่ด้วยกันมานานยังไม่เคยจับข้าวของส่วนตัวของเธอสักครั้ง
“ถือวิสาสะผมเนี่ยนะ”
คิ้วเข้มเลิ่กขึ้น เขาไม่มีสิทธิ์จะรับโทรศัพท์แทนเธอหรอ ตรงกันข้ามหากญาด
