“พิมคิดว่าไง” หลังจากแขกไม่ได้รับเชิญกลับไป ชุนได้แต่นั่งนิ่งครุ่นคิดเรื่องบางอย่างกับตัวเอง รวมไปถึงคำขู่ของชายสูงวัยถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นกับพิพิมซึ่งเป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้
“พิมก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นยังไงต่อไป” พิพิมตอบไม่ได้เช่นกันว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่สิ่งที่รู้และมั่นใจคือความรักที่เธอมีให้ผู้ชายคนนี้
“พิมจะอยู่ข้าง ๆ ชุนใช่มั้ย” น้ำเสียงเหนื่อยล้าเอ่ยถามแฟนสาวที่นั่งกุมมือเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างไปไหน
“พิมจะอยู่ข้างชุนไม่ไปไหน ? ชุนจะมีพิมกับเสือหมอบอยู่ข้าง ๆ เสมอ” ร่างบางซบหน้าบนแผ่นอกกว้างของชุน กอดเอวสอบเอาไว้หลวม ๆ อ้อมกอดที่อบอุ่นของกันและกันไม่อยากผลักออกจากกันไปไหน พวกเขาทั้งสองกำลังเติมเต็มซึ่งกันและกันในส่วนที่ขาดหายของชีวิต เพียงแค่สบตากันสายตาทั้งคู่สื่อความหมายลึกซึ้งยากจะอธิบายเป็นคนพูด
“ขอบคุณครับคนสวยของชุน” ชุนยกหลังมือเล็กข
