“น้องเป็นอะไรกับคนไข้คะ” ร่างสูงของที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ เนื้อตัวอาบไม่ด้วยเลือดสีแดงสด ชุนถูกเข็นเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินโดยมีพิพิมมองตาแทบไม่ละสายตา
“เป็นแฟนค่ะ”
“คนไข้มีญาติที่ไหนมั้ยคะ” พยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินเอ่ยถามพิพิมด้วยน้ำเสียงสุภาพ ปนดุ
“คือ ไม่มีค่ะ” ญาติของชุนเธอแทบไม่เคยเจอ เพราะชายหนุ่มบอกว่า ตัวเองอยู่เพียงลำพังไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน
“อายุแค่นี้ ? ญาติหายไปไหนคะ อย่ามาโกหกพี่!! ติดต่อญาติแฟนน้องด่วนเลยค่ะ!!” พยาบาลหน้าห้องดูเอกสารที่อยู่ในมือ ก่อนที่จะแจ้งให้พิพิมทราบและปิดประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปด้านใน
“เอาไงดี?” สติของพิพิมแทบไม่มี สิ่งที่เธอคิดได้ตอนนี้คือโทรหาเพื่อนรักทั้งสองให้มาหาที่โรงพยาบาลโดยด่วน
“พิมเกิดอะไรขึ้น” ลลิตและวินิชารีบวิ่งมาหาพิพิมที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยคราบเลือด
“แก ชุน ชุน ถูกยิง”
“หา!! / หา!!” ลลิตวินิชาอุทานขึ้นพ
