“ใช่”
“โหย... เฮียรู้ดี” พายุครางออกมา เอ่ยชมอัสนีจากใจ
“นายสองคนมีไอเดียอะไรเสนอมาสิ”
“ขอแต่งงานก็บอกคุณยาไปตรง ๆ แค่นี้ผู้หญิงก็ดีใจแล้ว คุณยารอเฮียมานานหลายปีแล้วนะ” อัสนีสรุปเสร็จสรรพ
“ใครรอใครกันแน่ ฉันเคยเลียบ ๆ เคียง ๆ พูดเรื่องอยากมีครอบครัวหลายครั้งแล้ว แต่เขาบ่ายเบี่ยงว่าอยากจะทำตามฝันของตัวเองเสียก่อน ฉันก็เลยปล่อยให้เขาลอยนวลมาจนถึงทุกวันนี้”
“ลอยนวล พูดยังกับคนทำความผิด” พายุพูดขำ ๆ
“เฮียก็ทำอาหารอร่อย ๆ พาพี่ยาไปในที่บรรยากาศดี ๆ คุกเข่าขอแต่งงาน ด้วยช่อดอกไม้สวย ๆ เอาแหวนเสียบเอาไว้ในดอกไม้ แค่นี้ก็โอเคแล้วค่ะเฮีย” ประโยคของมิรินทำให้สามเฮียพยักหน้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เห็นด้วยกับเด็กสาวทุกอย่าง
“เฮียโยคงไม่ว่าอะไรนะคะที่หนูมิแสดงความคิดเห็นแบบนี้”
“ไม่ว่าครับ เป็นความคิดเห็นที่ดีทีเดียวเชียวครับ” โยธินยิ้มออก เขารักจริงหวังแต่งไม่ใช่รักจริงหวังฟัน เช่นไรก็คิดอยา
