อัสนีร้องเสียงดัง!!!
ขนติดปาก!!!
มันคือเรื่องระยำตำบอนที่สุดในชีวิต ให้ตายดิ้นสิ!!!
กว่าที่หมาจรจัดเจ้าถิ่นจะถอยหนีเพราะพ่ายแพ้ อัสนีก็ต้องเป็นหมาไปฟัดกับพวกมันจนหอบแฮ่ก ๆ เสียงอาเจียนของเจ้านายทำให้เจ้ามูมู่นึกเป็นห่วงไม่น้อย
“เจ้านายเป็นอะไรครับ”
“มึงยังมีหน้ามาถามกูอีก บางตัวมันเป็นขี้เรื้อนมึงเห็นไหม ขี้เรื้อนติดปากกูหมดแล้ว ปากกูโคตรโสโครกเลยตอนนี้” พูดไปอาเจียนไป เจ้ามูมู่ที่เหลือแต่วิญญาณล่องลอยไปมากนึกเวทนาเจ้านายหนุ่มไม่น้อย
“กัดกัน มันก็ติดปากแบบนี้แหละ แต่เลือดสด ๆ ของมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราเป็นฝ่ายชนะไม่ใช่เหรอครับ” ไม่ได้ปลอบใจอะไรกันเลยจริง ๆ อัสนีคิดในใจ
“ถ้ามึงหุบปากไม่พูดอะไรออกมาเลย กูจะกราบมึงสิบที”
“ผมก็เหงาปากแย่สิครับ”
“ยังไม่หุบปากอีก แทนที่จะให้กูหนี ให้กูไปกัดกับฝูงหมา มึงจะทำให้ตัวเองกลายเป็นวีรบุรุษที่ผู้คนกล่าวขวัญหรือไงวะ” อัสนีประชด ไม่ทันที่เจ้ามูม
