“เพื่อนที่โรงเรียนล้อหนูมิว่าอ้วนค่ะ”
“อ้อ... อย่าไปสนใจเลยลูก” คุณศิริกานต์ที่นั่งลงอีกด้านพยักหน้ารับรู้
“เฮียบอกว่าหนูมิอ้วนแต่น่ารัก เฮียรักหนูมิ ดังนั้นใครล้อก็ช่างค่ะ” เด็กน้อยพูดอย่างอารมณ์ดี
“อ้อ...” คุณศิริกานต์อมยิ้ม ในขณะที่อัสนีกระแอมเบา ๆ เมื่อเห็นมารดามองแล้วยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
“ใช่จ้ะ อย่าไปสนใจคนที่หาเรื่องแกล้งหาเรื่องว่าเราเลยจ้ะ สนใจคนที่รักเราดีกว่า กินอิ่มแล้วไปแปรงฟันเข้านอนนะจ๊ะ วันนี้หนูมิไปนอนกับป้าไหม” เพราะสามีเข้าไปในไร่ และน่าจะค้างที่นั่น เธอเลยต้องนอนคนเดียว จึงเอ่ยปากชวนเด็กน้อยอย่างใจดี
“หนูมิจะนอนกับเฮียค่ะ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ”เด็กน้อยพยักหน้า ในขณะที่อัสนีกินข้าวต้มจนหมดชาม และป้อนเด็กน้อยบนตักไปด้วย
คุณศิริกานต์มองบุตรชายที่ยกร่างอวบขี่คอเดินขึ้นบนห้อง ท่านยิ้มให้ทั้งสองก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไป อาการของมัสลินย่ำแย่ คงอยู่ได้อีกไม่นาน ตอน
