ฉันนั่งอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นจะไม่ให้ช็อคได้ไง อยู่ดี ๆ ก็มีพ่อ
"พ่อใครเหรอคะแม่”
'เพียะ!'
โอ๊ยย โดนอีกแล้ว! แม่มือหนักชะมัดก็คนมันตกใจอ่ะ อยู่ดีๆ ก็มีพ่อเฉยเลย
"ยังจะเล่นอีก ลูกคนนี้เนี่ย”
แม่มองค้อนฉันมาทีนึ่งแล้วหันหน้าไปบ่นอีกด้านเบา ๆ
"จะเหมือนฉันอะไรขนาดนั้น หมดกันโมเมนต์ครอบครัวฉัน"
หนูได้ยินนะแม่อีกคนก็นั่งขำอยู่แบบนั้นล่ะ มันตลกขนาดนั้นเลยหรือไงเล่า!!
แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนฉันนะ ทั้งท่าทางตอนหัวเราะหรือตอนยิ้มจะมีแค่ตาที่ฉันเหมือนแม่
"เมื่อกี้รินบอกลูกของเราชื่ออะไรนะ”
"ชื่อทิชาค่ะ มาจากชื่อของเราสองคนรวมกัน”
เขายิ้มจนเต็มใบหน้า แต่ฉันแอบเห็นนะว่าเขาน้ำตาคลอนิด ๆ
เอ๊ะ!? พี่ทิวเคยบอกว่าพ่อฉันความจำเสื่อมนี่ จำได้แล้วงั้นเหรอ
"แม่คะ ไหนพี่ทิวว่าพ่อความจำเสื่อมไงคะ"
แต่ก่อนที่แม่จะตอบก็มีคำถามแทรกมาก่อน
"ใครคือทิวเหรอริน?"
พ่อ เอ่อ เรียกพ่อได้ใช่ไหมนะ กระดากปากนิด
